Sjómannadagsblaðið - 08.06.1941, Side 58

i4
H.)6M A N N A í) A G S lí L A » 1 í)
í flestum eyjunum í kring væri refarækt, og
væri bannað að fara þar um. Refaræktin þarna
er með mjög frumlegum hætti. Maður helgaði
sér eyju, helzt sem stærsta, flutti þangað refi,
sem sleppt var lausum. Síðan var gætt að því,
að þeir yrðu ekki fyrir styggð, og fóður fiutt
til þeirra á einn ákveðinn stað. Síðan voru ref-
irnir drepnir, þegar þeir þóttu orðnir nóg-u marg-
ir og tími var tilkominn.
Á meginlandinu, skammt þaðan sem við lág-
um, var mikil koparnáma og þorp í sambandi
við hana, sem heitir La Touche.
Við sáum hvergi meiri síld vaða en meðan
við dvöldum á þessum slóðum, en veiddum hvergi
minna. Nótin hjá »Sunset« festist í botni í fyrsta
skipti, sem henni var kastað, svo aðhún stóreyði-
lagðist.
Þarna dvöldum við í þrjár vikur, en fluttum
síðan alla útgerðina til Kodiak og settumst þar
að í firði einum miklum, sem kallaður er »Djöf-
ulsfjörður« (Devils Bay). Ekki get ég hugsað
mér neitt nafn jafn óviðeigandi, en brezkir
ferðalangar hafa oft verið gjarnir á að ausa
ónefnum yfir staoi, sem þeir hafa nefnt. Að
því eru þeir ólíkir íslenzku landkönnuðunum
miklu, sem kepptust um að velja löndum og
stöðum hin fegurstu nöfn, eins og Grænland
og Vínland hið gcða bera vott um. Réttmætara
hefði verið að kalla þenna fjörð Paradísarfjörð.
Þeir Jón Ölafsson og félagar hans komu til
þessa fjarðar og skírðu hann óðara upp, og köll-
uðu hann Króksf jörð. Þeir lýstu honum þannig:
»Gengum við inn með firði, þar er grösugt milli
skógar og sjávar og landið hið frjósamasta og
fegursta að sjá. Er það hið björgulegasta land,
er við höfum enn séð í landi hér. Hinu megin
fjarðarins og inn með honum var lítill skógur
að sjá, en allt grösugt, fjöllin há og grasi þakin.
Fjörðurinn er tiltakanlega vikóttur cg krók-
óttur«.
Við þessa lýsingu hefi ég litlu. að bæta,
nema við mér blasti allt í sínu fegursta sum-
arskrúði. Við settumst að í fagurri vík norðan
til í firðinum, þar sem Jón ölafsson kallaði hinu
megin. Víða hafði skógurinn vikið fyrir grös-
ugum engjum, og á mörgum stöðum voru stór
og fögur rjóður í skóginum, þar sem mittis-
hátt grasið bylgjaði í iithafi hinna fegurstu
rósa, sem á fslandi vaxa ekki nema í gróður-
húsum. Ef ég hefði mátt gefa þessu landi nafn,
myndi ég ekkert hafa kallað það annað en Blóm-
land hið fagra.
Allsstaðar var fullt af berjum. Mest bar á
tveimur tegundum, stórum, rauðum, keilumynd-
uðum berjum, sem á bragðið líktust jarðarberj-
um, en voru þrisvar sifinum stærri. Minnir mig
að þau hafi verið kölluð Cranberry. Hitt voru
bláber, samskonar og vaxa hér heima. En blá-
berjalyngið, sem hér varla reisir höfuð frá jörðu,
myndaði þarna heila runna, sem náðu manni
í öxl, en stærðin á berjunum og bragðið var hið
sama. Á hverri tjörn og hverri móðu synti mik-
ið af allskonar öndum.
I víkinnj, þar sem við lágum, var eitt hús og
bjó þar Rússi með tveimur börnum sínum um
fermingu, kona hans var látin. Húsdýr hafði
hann engin nema einn hund, enda alls staðar
næg villibráð til að skjóta sér til matar. Rússi
þessi var listasmiður, og hafði hann þarna 30
tonna bát í smíðum, sem hann var langt koon-
ijnn með. Efnið sótti hann í skóginn þarna rétt
hjá sér, og naut ekki aðstoðar annara en barn-
anna. Skógurinn þarna var aðallega skrúðfura,
pílviður og baðmur. Meðalþykkt trjástofna var
um tvö fet.
Skammt frá Víkinni bjó sérvitringur nokkur,
einsamall og konulaus. Mér fannst hann minna
mig ákaflega mikið á Sólon gamla í Slunkaríki.
Hann hafði það að markmiði að koma sér upp
nautgripastofni. Þegar hér var koimið sögu, átti
hann tólf nautgripi, þar á meðal fjórar mjólk-
andi kýr og gengu, kálfarnir undir þeim. Ekki
fékk karlinn að njóta mjólkurinnar, því þegar
hann nálgaðist beljurnar, hi’inguðii þær upp
haiann og sýndu honum í rassinn á sér. Aldrei
voru, þessar skepnur teknar í hús, en á vetrum
sagðist hann gefa þeim baunir og rúg á klakann.
Þrjá stórgripi höfðu bjarndýr drepið fyrir
hanum. Höfou kýrnar eitthvað verið að hnus-
ast í afkvæmi birnu einnar, en hún rétti þeim
hramminn með þeim krafti, að ekki þurfti um
að binda. Kodiakbjörninn er svartur að lit með
langan haus og hæruskotið andlift, er hann tal-
inn stærsti landbjörn í heimi. Hann rseðst ekki