Sjómannadagsblaðið - 04.06.1950, Qupperneq 34

voru á góðum botni. Um klukkan 2 e. h. lögðu
þeir af stað í land. Báturinn barði öldurnar hraust-
lega, kastaði þeim frá sér svo að gusurnar gengu
langt útf rá kinnungunum. Sjórokið dreif yfir hann
jafnt og þétt, stefnan var beint í vindinn. Er þeir
áttu nokkrar sjómílur eftir upp að víkinni kom
maður hlaupandi frammí til Þórðar, sem var van-
ur að sofa á landleiðinni og vakti hann. Það var
asi á mannanum og hann stamaði út úr sér, „það
kemur bátur siglandi út úr víkinni með pikkreistu
rásegli og og stefnir beint yfir fjörð, það hlítur að
vera vitlaus maður“ „Hvað ertu að segja maður,
siglandi í gufu roki?“ sagði Þórður um leið og
hann snaraðist fram úr. Hann flýtti sér aftur eftir,
illur grunur læddist inn í meðvitund hans, það
skyldi þó ekki vera. Nei það gat ekki verið, bát-
skriflið var flóðlekt. Er hann kom upp í stýrishús,
tók hann að rýna á þessa furðu sjón. Jú ekki bar
á öðru bátur var það og — og var þetta ekki
barkaða seglið af Öðling, jæja, fyrst það var seglið
af honum hlaut það að vera báturinn og ef það
var báturinn, þá var enginn á honum annar en
Asmundur fóstri hans. Hann herti á vélinni eins
og hún átti til og báturinn nötraði undarrn átök-
unum, síðan breitti hann stefnunni í SV. og hugð-
ist komast fram fyrir þennan fífldjarfa siglinga-
mann. En báturinn með barkalitaða seglinu fór
harðara en þeir héldu, það var sýnilegt, að með
þessari stefnu myndi hann sleppa framhjá ef hann
væri ekki kominn um áður. Þórður beit á jaxlinn
og breitti um stefnu, SaV. Hvað ætlaði öldungur-
inn eiginlega að fara, með þessu lagi myndi hann
stýra beint á drottinsfund, hann sá ekki betur en
að hann hefðu stefnu beint á boðana. Gammurinn
gekk nú ágætlega með rokið á hlið, en ekkert
dugði. Þessi litli árabátur fór eins og fugl flygi,
hann nálgaðist óðum, hann sigldi sýnilega liðugra
til að auka um hraðann. Mennirnir á Gamminum
voru með hverja taug spenta. Þeir þóttust hafa
ráðið í það hver þetta væri, af tauti Þórðar við
sjálfann sig. Og nú gafst þeim tækifæri til að sjá
gömlu sjóhetjuna í sínu rétta eðli. Er þeir áttu
eins og 200 metra að bátnum þaut hann framhjá
þeim með feikna hraða. Þeir sáu nú greinilega
manninn í skutnum. Hann sat yfir í stjómborða
teinréttur, berhöfðaður með andlit eins og meitlað
í stein, þar bærðist enginn drátur. Augabrýrnar
voru svo loðnar, að ekki sá í augun, það lak niður
úr silfurhvítu hári hans og skeggi og þessi loðni
hrammur, sem hélt um stýrissveifina, riðaði ekki.
Seglið nam við hvítfyssandi öldurnar og var sem
báturinn lægi á því, mastrið var þrístagað. Þeir
sáu þeta allt í einum svip, því bátinn bar skjótt
undan. Aldrei, aldrei mundu þeir gleyma þess-
ari sjón. Öldungurinn hvíthærði, sem brunaði
framhjá þeim á gnoðinni sinni gömlu og sigldi
inn á lönd eilífðarinnar. Því að þeir vissu allir, að
héðan af var ekki hægt að bjarga honum. Gamm-
urinn hélt samt á eftir með fullri ferð. Hann var nú
senn kominn að boðunum. Þeir sáu, að hann dró
inn í skautið og beitti aðeins nær vindi. „Nú hann
ætlar þá að reyna að leika sama bragðið og forð-
um“, tautaði Þórður fyrir munni sér, „en veslings
fóstri minn þú hefur það ekki í þetta sinn, það er
ekki háflóð núna“, bætti hann við. Þeir sáu seglið
á Öðling bera við boðann þegar hann reis og
andartak síðar var allt horfið í brimsogið, segl og
bátur“. Hinn hvíthærði öldungur var kominn
heim. Þórður leitaði þarna í kring, fram í myrkur
en sá ekkert nema nokkrar spýtur úr Öðling.
„Jæja, vertu sæll gamli vinur, það er máske
þetta sem þú hefir þráð, nú er þeirri þrá fullnægt“,
sagði Þórður um leið og hann snéri Gamminum
heim á leið og það var eins og hagl hrykki af aug-
um hans.
Fró Sjómannadeginum
Öldungarnir í Öldunni fá sér sæti að lokinni göngu.
14 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ