Sjómannadagsblaðið - 04.06.1950, Blaðsíða 42

aftur við dyrnar á hásetaklefanum og hélt báðum
sínum löngu handleggjum utan um hana eins og
hann væri að faðma lengi þráða unnustu, stóð
gleitt og spyrnti öðrum fæti í mastrið. Var þetta
allkátleg stelling og hefði ég getað hlegið ef öðru-
vísi hefði staðið á. Nú kom það, báturinn stóð upp
á endann, ég hélt satt að segja að hann ætlaði
yfir sig, en aldan braut ekki fyr en undir honum
miðjum og það kom ekki dropi á stýrishúsið, en
fyrir framan þilfarsdæluna sá ég ekki annað en
græn golandi hafið, ég tók ósjálfrátt í líftaug félaga
míns og dró inn slakann. Allt í einu var línan rif-
in úr höndum mér og mátti þakka fyrir að hend-
urnar fóru ekki með. Jæja far vel vinur, hugsaði
ég það verður víst ekki langt þangað til ég kem
á eftir. Önnur smærri alda reið undir og lifti bátn-
um að framan svo að hann þurkaði sig alveg.
Hvor tveggja var horfið, hinn hrausti vélamaður
og tunnan. Eg starði á blettinn, sem hann hafði
staðið á, þar til væta kom í augun, þar var ekkert
að sjá nema brotin hurðin á hásetaklefanum, sem
var stór vængjahurð og undarlegt fyrirbrigði á
jafn gömlu skipi. Eg fór að skima allt umhverfis
hvort ég sæi ekki að minnsta kosti tunnuna á
floti, en þar var ekkert að sjá nema hamfarir
höfuðskepnunnar, sem bylti sér í tröllslegum jöt-
un móði. Er ég leit við tók ég kipp af undrun.
Félagi minn kom sem sé gangandi upp úr háseta-
klefanum í mestu rólegheitum með tvö fjalar-
brot undir hendinni og keðjulás í hinni, nú sá ég
að hann byrjaði að negla spíturnar fyrir opið.
Mér varð svo mikið um, að ég stökk í loft upp af
eintómri gleði og ég hélt nærri að mér hafi vökn-
að um augu. Er hann kom aftur fyrir, dró hann
hálft rúgbrauð upp úr vasa sínum og smjörlíkis-
stykkið upp úr hinum. Mér lá við að faðma hann,
ekki fyrir rúgbrauðið og smjörlíkið, heldur aðeins
fyrir að sjá hann heilann á húfi. „Hvernig gat
þetta skeð“, sagði ég er ég mátti mæla fyrir geðs-
hræringu og brauðinu, sem ég hafði bitið góðan
bita af. Ja, svaraði hann, ég vissi eiginlega ekki
fyr en ég og tunnan vorum stödd á gólfinu í
hásetaklefanum eins og okkur hefði verið rent
þar niður í kaðaltrissu ásamt tilheyrandi sundiaug,
sem var furðu grunn því sjórinn náði tæplega upp
í kojurnar“. Og tunnan var þá innanborðs líka,
þvílíkt lán. Félagi minn hafði sagt frá þessu eins
og um ópersónulegann atburð væri að ræða, sem
hefði skeð fyrir löngu síðan. Já, þvílík dásemdar
rósemi. Við slömpuðumst svona áfram áfalla lítið,
um hádegið gekk hann norðan á og lægði heldur
og um klukkan tvö um daginn sá ég að sjólagið
batnaði til muna. Það hlutu að vera fallaskifti.
Við höfðum lent í harðasta austurfallinu og því
höfðu straumvindarnir verið okkur svona erfið-
ir. En aldrei sást land, okkur fannst þetta all
ískyggilegt. Það var nú farið að rofa svo til, að
skyggni var um tvær til þrjár sjómílur. Við vorum
búnir að halda lengi í suður og suður að austri
og nú síðast í SA. en ekkert dugði. Við vorum
búnir að sigla svo margar sjómílur eftir vegmæl-
inum, að við gátum verið komnir inn á poll á
Isafirði. Attavitinn hlaut að vera sjóðvitlaus og lík-
lega vegmælirinn líka, ég var það kunnugur á
þessum slóðum, að ég vissi nákvæmlega um stefnu
og vegalengdir og þurfti því lítið að gá í kortið,
enda ekki þægilegt að færa út stefnur við þessar
aðstæður. Um klukkan 4 fórum við að ráðgast
um hvort ekki væri rétt að saga mastrið af og
nota það með tilheyrandi, gaffli, bómu og segl-
druslum, fyrir drifakkeri og láta reka yfir nóttina,
þar sem við vorum búnir að losa alla olíuna sem
til var á geyminum. Hún átti að geta nægt í 8—10
tíma. Við ákváðum að gera þetta ef við hefðum
ekki séð land fyrir myrkur.
Sjór var nú farinn mikið að smækka og vind-
ur á hlið. Um klukkan 6 var aðeins stinningskaldi
og rigningarsúld, ég starði og starði, hvergi var
land að sjá, það var að byrja að bregða birtu og
ég kallaði niður til félaga míns að við skyldum
fara að undirbúa okkur til að fella mastrið og
reyna að ná upp tómu tunnunni og bora göt á
botninn á henni, en ég hafði hugsað mér að nota
hana ásamt mastrinu fyrir drifakkeri. Er ég hafði
hægt á vélinni þóttist ég sjá móta fyrir landi beint
frammundann, eftir skamma stund rofaði betur
til og sá ég þá að þetta var „Kerlingin11, fjallsendi
innan við Skálavík. Mér brá í brún, stefnan var
SA. en eftir afstöðunni til fjallsins hefði hún átt
að vera SSV. „Ekki skal mig kynja þótt keraldið
leki,“ sagði ég. „Attavitinn er snarvitlaus, við höf-
um tekið á okkur krók langt Vestur í haf. „Þá er
þetta orðið í lagi,“ sagði hinn, nú getum við stýrt
eftir fjöllunum, „já, máske“, svaraði ég fýlulega.
Mér fannst það ekkert eftirsóknarvert að eiga að
stýra eftir fjöllunum í kolsvarta myrkri og í þessu
skyggni. En hvað um það, við héldum inn með
Stigahlíð eins grunnt og ég þorði, ég leit varla
á áttavitann, ef ég gerði það, var það með hálf-
gerðri fyrirlitningu. En þetta gekk allt slysalaust,
22 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ