Sjómannadagsblaðið - 04.06.1950, Síða 39

sníkt okkur góðann málsverð. Ég hafði verið þarna
eitt sumar er ég var 6 ára gamall og endurmynn-
ingar mínar frá þeim tíma voru bundnar við eitt
og aðeins eitt og það var hvalur. Hvalur í allann
mat allt sumarið, hafði innrætt mér slíka óbeit á
þeirri skepnu, að þann mat hefi ég aldrei getað
bragðað síðan. Við urðum ekki fyrir vonbrigðum
með góðgerðirnar, en ef auminga fólkinu hefir
ekki þótt við taka rösklega til matar þá er ég illa
svikinn. Okkur var nú borgið síðasta áfangann og
hefðum verið í sólskinskapi, ef við hefðum haft
einhvern sæmilegan samastað annan en óhrjá-
lega lestina eða bara þilfarið. Við komum snemma
morguns til Siglufjarðar og lögðum strax leið okk-
ar til mannsins, sem hafði með bátinn að gera.
Báturinn var bundinn við bryggju og var allt þar
um borð í megnustu óhirðu, sérstaklega leizt okkur
illa á seglin, en höfðum ákveðið að nota þau til hins
ýtrasta til að spara olíuna. En ekki varð til baka
snúið, við notuðum daginn til að reyna vélina og
dytta að því sem okkur fannst ábótavant, einnig
skráðum við okkur á skipið og vátryggðum. Bát-
urinn var 15 smálestir með 30 hestafla Bolinders-
vél og í laginu var hann líkastur stórri öðuskel.
Við vélarhúsið stóð nær full tunna af olíu og bless-
uðum við eigandann fyrir hugulsemina. Ekki var
honum alls varnað, sögðum við glaðir, því að þetta
myndi draga okkur með seglunum. Eitthvað var
skráningastjórinn að hafa orð á því að þetta væri
nú eiginlega ekki löglegt að vera svona fáir.
„Kanski tökum við farþega,“ sagði ég og dró ann-
að augað í pung. Hann hristi höfuðið o-á xueð þaó
fórum við. Við sváfum í bátnum um nóttina, en
ekki varð okkur svefnsamt, bæði var það, að veður
var hráslagalegt og okkur hálfkalt og svo voru ým-
isleg smádýr að ásækja okkur. Við höfðum fyllt
vatnskútinn og keypt okkur eitt rúgbrauð og eitt
smjörlíkisstykki og skyldi þetta vera nesti okkar
ásamt vatninu, að minnsta kosti til ísafjarðar, en
þar þurfti ég að koma við. Rétt undir birtinguna
vaknaði ég og gáði til veðurs, sýndist mér hann
„dökkur í álinn“ og útlitið ekki árennilegt, var
kominn norðaustan kaldi og var eins og sæi í
kolsvartan vegg milli Sigluness og Stráka. Hins
vegar þóttist ég sjá, að ekki myndi tjóa, að liggja
hér af sér norðaustan garð og eyða þessum fáu
skildingum sem til voru. Ég rauk því niður til
félaga míns og sagði, að nú væri mál að hypja sig
og skildi hann hita vélina á meðan ég gerði sjó-
klárt“.
Ekki er sjóferð alltaf hálfnuð f>á hafin er.
Ég festi olíutunnunni milli öldustokks og
vélarhúss, negldi yfir lestaropið og siglingatæki
mín bar ég aftur í stýrishús og vafði það allt
innan í olíukápu, voru það tveir kortaræflar, helm-
ingar af landinu, sirkill og samsíðungur. Attavit-
ann vissi ég auðvitað ekkert um, hann gat verið
bandvitlaus, enda sýndist mér hann vísa skakkt
eftir því sem ég mundi um áttir þarna. Smá út-
gáfa af „Walkers“vegmæli var þarna í stýrishús-
inu og þar með voru öll tæki upp talin. Ekkert
djúplóð var til og þótti mér það slæmt.
Brátt fór vélin í gang og var þá haldið af stað,
var þetta morgunn hins 5. nóvember. Er út í fjarð-
armynnið kom var kominn norðaustan garri með
kafaldshreytingi. Ég spurði félaga minn hvernig
honum litist á hann, hann leit í austurátt, yppti
öxium og sagði svo: „Ætli við slörkum það ekki.“
Var hann með eindæmum rólyndur maður og
skipti aldrei skapi á hverju sem gekk. Sett-
um við nú upp stórseglið og héldum í norð-
vestur, rétt á eftir bættum við svo fokkunni við
og kom þá skriður á skútuna. Var vindur aftan
til á síðu en gekk heldur aftar á eftir því sem á
leið. Um kl. 2 um daginn var komið rok og stór-
sjór og þreifandi bylur, en lítið frost að okkur
fannst. Báturinn reyndist afburða gott sjóskip,
ekki sýndist mér að seglin gerðu honum neitt til,
frekar hið gagnstæða. Vegmælirinn sýndi 8 mílna
hraða á klukkustund og þótti mér það lítið eftirþví
sem mér sýndist skipið ganga. Félagi minn kom
lítið upp, hélt sig alltaf við vélina, enda treystum
við aðallega á hana eftir að hafa skoðað seglútbún-
að. Um dimmingu rifnaði stórseglið eftir endilöngu
og var að vörmu spori í tætlum utanum mastrið,
skömmu síðar fór fokkan á sömuleið. Jæja þá það,
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 19