Sjómannadagsblaðið - 04.06.1950, Síða 50

SÚLUTINDUR
Akjireyrarsaga i\r Rcy\javíJ{
Það er komið fram í maí. Loksins eru trén í
húsgörðunum við Laufásveginn farin að laufgast.
Þarna höfðu þau hímt allan þenna langa vetur,
dökk og harðneskjuleg, eins og þau væru dauð-
ar eikar; næstum því eins lífvana og grindurnar
kringum garðana, eða gangstéttarnar.
En í apríl, þegar sólin tók að ráða ríkjum,
gægðust hvítleitir angar út um greinarnar. Þeir
uxu og tóku litbreytingum, svo að brátt sló mó-
grænum litblæ á trjáraðirnar. Brumknaparnir
sprungu út í maí. Fyrst voru blöðin veikluleg, en
þroskuðust og þöktu loks allar greinarnar.
Og húseigendurnir, sem reika um garðana, til
þess að þamba í sig vorblæinn, horfa hissa upp í
ljósgrænt laufþakið, og finst þeir ekki muni verða
meira hissa að sjá dúfu koma úr hrafnseggi. Vorið
kom úr vetraregginu. Fuglarnir syngja ástakvæði
fullum rómi, svo að kveður við í hverri trjágrein.
Og bárurnar á Nauthólsvíkinni dansa í faðmlög-
um, en gefa þess á milli hver annari olnbogaskot.
En svo er það dásamlegasta: Ungu stúlkurnai.
í Reykjavík springa líka út á vorin. Aldrei eru
þær fallegri en í vorbyrjuninni. Það er eins og
himin og haf og jörð hafi sameinað sig um að gefa
þeim allt það bezta, sem þau eiga til, blóma í
augum, bárusöng í röddina og blóm í hárið. Og
stúlkurnar svífa um göturnar í léttum sumarföt-
um, eins og vorblær um vængi.
helgislínu, auk þess er það rétturinn, sem er okkar
meginn. Því við höfum aldrei samið um núgild-
andi landhelgislínu. Það gerðu Danir. Ef þjóðir
þær, sem fiska við ísland eru ákveðnar í því að
neyta aflsmunar og rýja af okkur dýrmætustu
landsréttindi, þá verður að hafa það, en gerum
skyldu okkar og viðurkennum slíkt aldrei að
eilífu.
Grímur Þorkelsson.
Undir trjánum og niður við vík er rólegt. En
á Laugaveginum — jesús-maría, en sá mannfjöldi!
Ekki skemmtilegri en Laugavegurinn er nú á heit-
um sólskinsdegi, þegar gufar up af malbikinu, sem
er komið á suðumark, eins og sunnudagskaffi.
Allur þessi líka mannfjöldi með hatta; eins og
stormkast milli húsveggja leiki að hrossataðs-
kögglum. En þarna eru líka ungar stúlkur, eins og
glæsilega epli úr Paradísargarðinum. Vei, þeim
sem ekki kann skil góðs og ílls, áður en hann legg-
ur út á Laugaveginn!
Einn góðan veðurdag hangslaðist Sterkvindur
Skýjabólstron niður þenna veg, og horfði mest á
það, sem honum stóð stuggur af, eins og kálfarnir.
Hann sletti fótunum hvorum fram fyrir annan
og gaf bílunum hornauga. Vinstri höndin dinglaði,
en hin var harðkreppt um göngustaf. Allt í einu
hrökk hann við, því eitthvað datt ofan á tána á
honum. Og nú var hann ekki eins sparsamur á
fimina, og virst gat í fljótu bragði um þann mann.
Hann beygði sig snarlega og varð fyrri en tvær
smáar hendur með ljósbrúna hanska, til að grípa
það sem dottið hafði, ofurlitlar öskjur í snyrtileg-
um umbúðum. Hann rétti sig, og sá unga og fallega
stúlku framan við sig.
Sterkvindur rétti stúlkunni böggulinn og hún
þakkaði fyrir, með því að roðna feimnislega. Það
var auðséð að hún var ekki mjög Reykjavíkur-
vön. Hann nefndi nafn sitt. Hún varð bæði hissa
og vandræðaleg, en kvaðst þó heita Vestangola
Kvöldroðasen. Sterkvindur gat ekki fengið af sér,
að skilja strax við hana, og bað því um leyfi til
að verða henni samferða spölkorn. Hún sagði að
sér væri það mesta ánægja.
Hann var óvanur að tala við konur. En nú
lagði hann sig allan fram. Talaði um vorið og
Laufásveginn, og borgarloftið og Korpúlfsstaði og
vatnsgeymana á Öskjuhlíðinni. En í raun og veru
var hann með hugann við allt annað. Hann var að
30 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ