Sjómannadagsblaðið - 04.06.1950, Síða 51

hugsa um, hve gaman væri að fá að vita eitthvað
meira um þessa glæsilegu konu. Svo að hann fór
að sveigja talið að henni sjálfri. En hann var árans
klaufalegur og hún feimin og orðfá. Þegar þau
komu niður á Lækjargötu-vegamótin herti hann
upp hugann og bauð henni suður í Hljómskála-
garð.
Hún afþakkaði fyrst og bar við tímaleysi. Hon-
um datt í hug, að láta hana fara. En hann þráaðist
við og hún lét tilleiðast. Þau settust á lítinn bekk
í garðinum, og Sterkvindur fór að tala um Tívólí,
sem átti að opna daginn eftir. En ókunnugleikinn
var eins og múrveggur á milli þeirra. Og áður en
langt leið var samtalsefnið á þrotum, og Vestan-
gola fór að gjóta augunum til borgarinnar. Hún
stakk töskunni sinni undir handarkrikann, eins
og hún væri á förum.
Þá fór hann að tala um skipið Hæring og segja
sögur af ýmsu skrítnu hjá stjórnarráðinu. En hún
jánkaði dauflega. Sterkvindur var allt í einu orð-
inn bálvondur við sjálfan sig. En sú déskotans
vitleysa að fara að tala um Hæring við fallega
stúlku! Nú var hún í þann veginn að standa upp!
Hann greip það fyrsta, sem honum datt í hug:
„Hafið þér komið austur yfir Hellisheiði?"
Já, hún hafði verið á Selfossi og í Gaulverjabæ.
„Og fanns yður fallegt þar?“
„Ónei, ég held varla. Þar vantar há fjöll.“
„Er mikil fjallasýn, þar sem þér eigið heima?“
„Já, þar sjást fjöll í öllum áttum. En hæstur
er Súlutindur! Það er líka svo ljómandi fallegt
fjall!“
„Súlutindur“! Hann nærri því hrópaði nafnið
UPP yfir sig. Hann leit á hana. Allur múrveggur-
inn var hruninn. Hún, sem þekkti Súlutind! Hún
hlaut að vera úr sama plássi og hann. Um stund
sagði hann ekkert. Hann var sjálfur að dást að
Súlutindi.
„Súlutindur“! Vitið þér að ég er fæddur og
alinn upp þarna undir Súlutindi, rétt að segja
við fjallsræturnar — sjómannssonur úr Helga-
magrastrætinu á Akureyri?“
„Nei, er það mögulegt", sagði hún. Henni fannst
strax annar blær koma á Sterkvind og feimnin
var að hverfa.
„Já, Súlutindur er fallegt fjall“, hélt hann
áfram, „langfallegasta fjallið, sem ég hefi séð.
Munið þér eftir hellinum í hamrabeltinu? Þar
bjó Súla.“
„Nei, það sést ekki heiman að frá mér. En
hver var Súla?“
„Súla var tröllskessa. Kunnið þér ekki söguna
um hana?“
„Nei, í öllum bænum segið þér mér hana“.
„Súla var nátttröll og bjó í Súluhelli vestan í
tindinum. Hún var mesti meinvættur og drap fén-
að fyrir bóndanum í Lögmannshlíð. En svo var
hún vör um sig, að hún kom aldrei út meðan sól
var á lofti. Eitt sumarkvöld fór bóndi uppeftir
um sólsetursbil og byrgði strompinn hjá kerlingu.
Hún var einmitt að sjóða smalann úr Lögmanns
hlíð, sem hún hafði gripið þá um daginn. Nú hélt
hún að kvöldkulið slægi reyknum niður um
strompinn, og fór út til að skýla hjá. En um leið
kom miðnætursólin undan fjöllunum í norðri og
skein beint framan í skessu. Þreif hún þá bónd-
ann, sem húkti á hellisþakinu og þeytti honum
móti sólinni og sagði: Ertu nú líka farinn að koma
upp á kvöldin, skitan þín! — Lét bóndi þar líf sitt,
en Súla varð að steini, sem stendur þama enn!“
Ungfrú Vestangola hafði nú lagt frá sér tösk-
una og hlustaði með athygli. Allur deyfðarsvip-
ur var horfinn af Sterkvindi, og hann talaði af
miklu fjöri. Hann hélt áfram að tala um Súlutinda
og hve oft hann hefði staðið þar uppi og horft yfir
Eyjafjörðinn. Þá vildi Vestangola fá að vita hvort
hann hefði séð bæinn hennar, og nefndi hann svo
greinilega, að Sterkvindur var ekki í vafa um, að
hún var dóttir óðalsbóndans á Öngulsstöðum.
Svo héldu þau áfram að tala um sveitina sína
og um dvölina í Reykjavík. Fögnuðinn yfir að
þekkja fjarlæga landshluta og söknuðinn eftir
heimahögunum. Sterkvindur var gjörbreyttur á
þessari stundu. Návist Vestangolu andaði um hann
eins og sólvermdur blær um knappana á trjánum
við Laufásveginn.
Og Svipvindur Skýjabólstron fylgdi Vestan-
golu Kvöldroðasen heim, og þau ákváðu að verða
samferða í Tívólí næsta kvöld. Og hálfum mánuði
síðar voru þau trúlofuð. En þetta var líka í maí!
Sigurður Dramnland.
(þýddi og staðfesti)
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 31