Sjómannadagsblaðið - 04.06.1950, Síða 52

Slíkt er sjómanna
þýdd saga af hafinu
Skylduræknin er góðum sjómönnum mjög í
blóð borin, þeir láta ekki persónulega hræðslu
sína varna sér að gera það, sem skyldan býð-
ur þeim.
Stórt barkskip var að hrekjast í stormi á hafinu
fyrir sunnan suðurodda Ameriku, sem er mjög
ömurleg og fáfarin siglingaleið.
Veðrið virtist vera orðið eins vont og það
gat verst orðið, en þó hélt loftvogin áfram að
falla, svo að horfurnar voru sízt góðar. Alla síð-
ustu viku hafði ástandið verið mjög slæmt um
borð í skipinu, stöðugt erfiði, nístandi kuldi, að-
eins örstut matarhlé með löngu millibili, mjög
lítill og óreglulegur svefn og sífelld vosbúð.
„Þetta er nú 23. ferðin mín fyrir Horn, og ég
hefi aldrei fengið annað eins óveður“, sagði skip-
stjórinn við stýrimanninn.
Margan sjóinn höfðu þeir fengið á sig, en þessi
sem nú nálgaðist var ennþá ægilegri en nokkur
hinna. Hvílík holskefla, himinhá og hvítfyssandi í
toppinn, gnæfandi yfir skipinu. Þegar holskeflan
nálgaðist og skipið komst niður í öldudalinn, var
sem lygndi augnablik. Ýms venjuleg hljóð, sem
ekki höfðu heyrst í langan tíma, marrið og brakið
í skipinu þegar það erfiðaði í sjónum og sjó-
skvampið á þilfarinu heyrðust nú greinilega.
Afturhluti skipsins hóf sig upp, fyrst hægt og
silalega, síðan örara og örara, þar til svo virtist
sem skipið ætlaði að kollsteypast. Nú reið hol-
skeflan froðufellandi yfir skipið. Tvo björgunar-
báta tók út af þilfarinu og bakborðs öldustokkur-
inn sópaðist burtu. Það braut á skipinu sem á
blindskeri, en mennirnir á þilfarinu svömluðu í
sjónum uppundir hendur, en þeim tókst þó að
bjarga sér undan.
Skipstjórinn mjakaði sér fram með kappanum
og til stýrimannsins og hrópaði í eyru honum:
„Kallið alla út og látið taka saman seglin. Við
verðum að leggja henni til. Ef við fáum annan
slíkan brotsjó þá er úti um okkur“.
Myrkrið skall nú yfir, en skipshöfnin stritaðist
við að ná seglunum saman. Á þilfarinu var allt á
floti og aðstaðan við vinnuna var hin versta.
Meðan stórseglið var tekið saman varð skips-
höfnin að vinna miðskipa, en þar var sjórinn aldrei
grynnri en uppundir hendur og stundum dýpri.
32 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ