Sjómannadagsblaðið - 04.06.1950, Blaðsíða 53

Einn hásetanna kastaðist á þilfarsstoð og við
það brotnuðu í honum þrjú rifbein. Annar slengd-
ist niður og brákaðist svo á handlegg að hann
gat ekki hreyft hann, en þrátt fyrir þetta héldu
báðir mennirnir áfram við vinnu sína. Þeim þriðja
skolaði útbyrðis þegar hann ætlaði að hlaupa í
skjól undan sjó, en honum tókst að ná í borð-
stokkslokuop á móts við framsigluna og halda sér
þar föstum. Tókst honum síðan að komast aftur
upp á þilfar. Þaðan komst hann aftur á til félaga
sinna. Stýrimaðurinn ávítaði hann fyrir klaufa-
skapinn, en hásetinn setti upp afsökunarsvip eins
og að hann hefði framið eitthvað ódæði.
Ekki var aðstaðan við vinnuna betri uppi í
reiðanum, en niðri á þilfarinu. Það var niðamyrk-
ur og stormurinn og kuldinn var svo sárbitur að
menn gátu varla horft í veðrið. I éljunum voru
höglin stór og komu af svo miklum krafti, að það
var eins og að þeim væri skotið úr byssu. A
meðan þau stóðu yfir var ekkert annað að gera,
en að reyna að halda sér föstum og snúa sér und-
an veðrinu.
Oll tóg voru yfirísuð og seglin sömuleiðis, og
stóðu eins og stokkur. Við þessa ömurlegu að-
stöðu strituðu mennirnir og hömuðust löðursveitt-
ir, þrátt fyrir hinn nístandi kulda, í stöðugri lífs-
hættu, því að þá og þegar gátu þeir fallið niður
á þilfarið eða henzt fyrir borð.
Eftir 3 klukkustunda þrotlaust erfiði tókst þeim
að ná saman seglunum og binda þau föst.
A meðan að á þessu stóð hafði skipstjórinn
staðið aftur á og fylgst með holskeflunum, sem
stöðugt ógnuðu skipinu og gátu á hverri stundu
hvolft sér yfir það.
Strax og lokið var við að festa seglunum, og
áður en mennirnir voru komnir niður úr ránum,
var skipinu snúið upp í vind og sjó, en um leið og
það varð flatt fyrir, lagðist það svo mjög á hlið-
ina að neðri rárnar námu við sjó á hléborða, en
mennirnir héldu sér föstum hinumegin. Þeir misstu
sjónar á þilfarinu og sáu ekkert nema niður í ógn-
andi hafið. Brátt tók skipið að reisa sig við aftur,
en lá þó lengi svo illa að lúgurnar voru í kafi í sjó.
Tókst þó brátt að ná skipinu uppað vindi og var
nú lagst til drifs. Ekkert frekar var unnt að gera,
og var því bakborðsvaktin látin fara niður.
Mennirnir sættu nú lagi milli sjóa, til þess að
opna kappann að hásetaklefanum og skjótast nið-
ur. Þegar niður í hásetaklefann kom, var þar
ömurlegt um að lítast. Á gólfinu var 1 til 2 feta
djúpur sjór og ægði þar öllu saman. Fatadruslum,
dósum, matarílátum, stígvélum, húfum, eldspýtum,
kexkökum og allskonar dóti. Á snúrum héngu
sokkar, peysur, vetlingar og hálsklútar og slógst
allt þetta til eftir því sem skipið valt. Hásetarnir
höfðu hengt þetta upp í þeirri von, að það þornaði,
en það var öðru nær að svo væri, því allt var
rennandi blautt, og hver einasti staður og hlutur
þarna niðri var gegnsósa af bleytu. í loftinu hékk
óþrifalegur og reykjandi lampi og sló daufri birtu
á umhverfið.
Hið megnasta óloft var, sem von var, því að
kappinn hafði ekki verið opnaður alla síðastliðna
viku, nema augnablik í senn, í þau fáu skifti sem
mennirnir skutust upp og niður.
Hávaðinn var hræðilegur. Það brakaði í hverri
spýtu, sjórinn gnauðaði við bóginn að utan, uppi
yfir var brimgnýrinn, á gólfinu urgaði í dótinu,
sem þar flaut og vindurinn gnauðaði á lokuðum
kappanum.
En þrátt fyrir allt þetta, þá var hátíð fyrir
hina dauðþreytu menn að komast í skjól. Þama
gátu þeir þó þurrkað af sér blóð og svita, blásið í
kaun sín og barið sér, og það sem bezt var, þeir
máttu leggja sig um stund og hvílast. Neðri hvíl-
urnar á bakborða voru fullar af sjó og þegar skip-
ið valt skvettist sjórinn upp í efri hvílurnar.
Mennirnir, sem voru svo máttfarnir, að þeir
höfðu ekki rænu á að tala saman eða reykja, klifr-
uðu þunglamalega upp í kvílurnar á kulborða, í
öllum fötunum, eða eins og þeir komu niður, fóru
ekki einu sinni úr olíufötunum eða tóku af sér
sjóhattana.
Ungur piltur, sjálfandi og blár í gegn af kulda
fór að gera tilraun til þess að fara úr sjóstígvélun-
um, en gekk það illa. Einn af eldri hásetunum leit
á hann og muldraði: „Láttu nú þetta vera dreng-
ur minn, það tekur því tæpast, því að ef til vill
verðum við kallaðir upp aftur eftir litla stund“.
Drengurinn lét sér þetta að kenningu verða og
fleygði sér upp í hvílu sína.
Annar háseti, sem var að japla á blautri kex-
köku tautaði: „Hvenær skyldum við nú fá eitthvað
volgt ofan í okkur aftur?“ En hásetinn, sem hafði
ávarpað drenginn sagði gremjulega: „Þú ættir
heldur að spyrja um hvenær við fengjum vatns-
sopa að drekka, ég mundi þakka fyrir það. En
eins og er, þá er engin leið að komast í vatnsílát-
in, nema að eiga það á hættu að eyðileggja allt
vatnið“. Sá þriðji gall við: „Ég er allur blautur
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 33