Sjómannadagsblaðið - 04.06.1950, Qupperneq 54

— nema að kverkarnar eru þurrar.“ „Sama hér“
gall annar við, um leið og að hann sleikti á sér
varirnar. ,'Eg er dauðþyrstur, og svo verkurinn í
síðunni . . . “ Þetta var sá rifbrotni, en hann
hafði enga hugmynd um það fyrr en mörgum dög-
um síðar.
Um hálfri klukkustund síðar kom stýrimaður-
inn niður og kallaði þá aftur upp á þilfar. Var hann
að draga suma hásetana sofandi framúr hvílunum
til þess að vekja þá. „Allir upp“, hrópaði hann.
„Allir, og látið nú hendur standa fram úr ermum
og flýtið ykkur. Allir, heyrið þið það?“ Stýrimað-
urinn þaut aftur upp, en hásetarnir bundu á sig
sjóhattana og týgjuðu sig til uppgöngu.
„Nú hefur eitthvað gengið úr skorðum11, sagði
einn hásetanna. Ungi hásetinn stóð við hvílu sína
og barði fótunum við stoð um leið og hann sagði:
„Það getur varla orðið verra en það hefur verið.“
Gamli hásetinn hló stuttaralega: „Jú, það er
eitt, sem getur verið verra“, en hann endaði ekki
setninguna, því að nú var kappinn opnaður aftur
og stýrimaðurinn gægðist niður til þeirra.
„Hypjið þið ykkur upp, kryplingarnir ykkar“,
öskraði hann. Kappanum var samstundis skellt
aftur og stýrimaðurinn öskraði: „Allir upp. Að
dælunum“.
„Já, og þarna höfum við það,“ rumdi í gamla
hásetanum, og hann bölvaði grimdarlega. „Ykkur
þótti erfitt áður“, og hann bjóst til uppgöngu. „En
nú fáið þið að finna til þess. Óslitið erfiði þar til
að við náum höfn, ef við náum þá nokkurntíma
höfn. Ég kannast við það. Einu sinni áður hefi ég
komist í það. Dælt dag og nótt — dælt þegar að
við áttum að sofa — dælt þegar við áttum að hvíl-
ast — hætt að dæla til þess að fara að vinna við
seglin upp í reiða, flýta sér niður aftur til þess
að dæla. Ymist upp í hné eða upp í háls í sjó við
að dæla. Dæla og dæla, þar til maður er kominn
að því að örmagnast og springa af mæði“.
„Ég mundi ekki kvarta“, sagði rifbrotni mað-
urinn hásum rómi, „ef ég væri ekki svona fjandi
þyrstur“. Og hann þurkaði sér um munninn með
handarbakinu og rendi tungunni um varir sér.
Vika er liðin og barkskipið liggur til drifs, en
nú er hann ekki einskipa á hinu úfna hafi, því að
skammt frá er póstskip á ferð.
Raunverulega var þetta stórt og myndarlegt
skip, en nú virtist það svo ógnar lítið og einmana-
legt, þar sem það barðist við hina risastóru út-
hafssjói.
Séð frá póstskipinu virtist barkskipið örmagna
og hjálparlaust, en sjóirnir svo ómildir og sterkir.
Var það líkast örmagna sundmanni, sem brýst um
til þess að halda höfðinu upp úr sjónum. Á þilfar-
inu stóð skipshöfnin í þyrpingu við dælurnar og
dældi án afláts. Skipshöfnin var á að líta eins og
skipið sjálft, hægfara sinnulaus og örmagna, enda
höfðu mennirnir staðið við að dæla í heila viku,
með örstuttum hléum til skiftis til þess að fá sér
blund, án fullnægjandi matar og holdvotir.
Brátt kom einn af björgunarbátum póstskipsins
og lagði að barkskipinu. Áhöfnin gat með naum-
indum forðað bátnum frá að brotna við skipshlið-
ina, meðan stýrimaðurinn og læknirinn hentust
um borð.
Læknirinn fór þegar niður og gerði að sárum
manna, en uppi á þilfari tóku þeir tal saman,
stýrimaður póstskipsins og stýrimaður barkskips-
ins.
Mennirnir við dælurnar sáu glögglega undrun-
ar- og skelfingarsvip á ásjónu stýrimannsins jafn-
skjótt og hann sté innfyrir borðstokkinn og þeir
litu hver á annan, en fullorðni hásetinn rétti sig
upp um leið og að hann sagði: „Vertu óhræddur
maður minn, hann flýtur minsta kosti á meðan að
þú verður hér um borð“.
Stýrimaður barkskipsins lýsti fyrir honum at-
burðum síðustu viku, en hann hlustaði undrandi
á. Taldi hann sjálfsagt að skipshöfnin yfirgæfi
barkskipið, en stýrimaður þess áleit að skipstjór-
inn mundi ekki taka það í mál.
öðru tivoru riðu sjóirnir yfir skipið svo menn-
irnir á þilfarinu áttu erfitt með að standast sjó-
ganginn.
,Skipið er hjálparlaust rekald og getur sokkið
á hverri stundu“, hrópaði stýrimaður póstskips-
ins.
„Læt ég nú vera hvað það er mikið rekald“
ansaði stýrimaður. „Fyrir 4 dögum „loggaði“ hann
nú 7 milur hjá okkur“, og hann leit ögrandi á stýri-
mann póstskipsins. „Þau fara ekki hraðara sum
gufuskipin“.
Stýrimaður póstskipsins yppti öxlum vonleysis-
lega. „Ég verð að tala við skipstjórann. Ég ætla
niður til hans. Það er engin leið að ræðast við hér
uppi fyrir hávaða“.
Þegar niður kom tók ekki betra við, því að
varla heyrðist þar mannsins mál heldur fyrir háv-
aða af storminum og sjóganginum og allt angaði í
meðalalykt. Þarna tóku þeir þó tal saman skip-
34 sjómannadagsblaðið