Eimreiðin - 01.03.1922, Qupperneq 41

eimreiðin
Eðli og orsakir drauma.
i.
Frá elstu tímum mannkynsins hafa menn tekið mark á
draumum sínum. Draumatrú hefir því verið, og er enn, sam-
eign allra þjóða. Þar kemur ekki til greina kynflokkur, menn-
ing eða andlegur þroski þjóðanna.
Upphaflega var draumatrúin einskonar andatrú. A bernsku-
tímum þjóðanna héldu menn að alt, sem fyrir þá bar í svefni,
stafaði frá sérstökum öndum, draumöndum eða verum. Þessi
trú er algeng hjá öllum villiþjóðum jarðarinnar, enn þann dag
' dag. Svo fóru menn að trúa því, að sálin færi úr líkama
hins sofandi manns til »draumalandsins«. Það, sem sálin sá
þar eða gerði, var vitanlega sýnir eða athafnir manns í draumi.
Einkum er þetta forn, indversk hjátrú. Hana aðhyllast nú
margir guðspekingar og andatrúarmenn á vorum dögum.
I fornum, norrænum fræðum er þess víða getið, að mönn-
um hafi oft birst í draumi hugir manna. En þá táknaði hugur
•nanns sama sem sál eða sálarlíf. Hetjur og höfðingjar áttu
ramma hugi eða fylgjur. Þær birtust vinum þeirra og óvinum
1 svefni, ýmist f dýra- eða mannslíki. Skygnir menn sáu þær
1 vöku, eða svo trúðu .menn. Venjulega komu þessar draum-
fylgjur á undan mönnum. Sumar voru í bjarndýrsham, grið-
unga- eða mannslíki. Slægvitrir menn áttu draumfylgjur í
refslíki o. s. frv.
Þessi fylgja eða draumvera var einskonar verndarandi. Hún
aðvaraði húsbónda sinn fyrir yfirvofandi hættum, sjúkdómum,
°vinum, fjárskaða, óveðrum o. s. frv. — Það var því líkast,
sem draumveran væri talin einskonar aukasál mannsins og
Eliðstæð aðalsálinni, sem maðurinn andaði frá sér 'í andlátinu,
eða fór úr líkamanum, þegar menn önduðust. — Þar af komið
önd og andi == sál.
A vissum tímum var mest að marka drauma. Aðfaranótt
frettánda kallaðist draumanóttin mikla. Á Þýskalandi nefndist