Eimreiðin - 01.03.1922, Qupperneq 56

120
TÍMAVELIN
eimreiðin
Hann var herfilega til reika. Frakkinn hans var óhreinn
og rykugur, og klíndur með einhverju grænu á báðum erm-
um. Hárið var úfið, og mér sýndist það gráleitara en áður,
hvort sem það nú var af rykinu og óþverranum, eða af því
að það væri í raun og veru orðið meira hæruskotið en áður.
Hann var draugalega fölur, og á höku hans var stórt sár
hálfgróið. Svipurinn var harðlegur og stirður, eins og eftir
miklar þjáningar. Hann stansaði snöggvast í dyrunum, eins og
hann fengi ofbirtu í augun, en kom svo inn. Göngulagið
var slyddulegt, eins og oft sést á fótsárum flækingum. Við
horfðum vandræðalega á hann og biðum þess, að hann yrti
á okkur.
Hann sagði ekki eitt orð, en staulaðist með herkjum að
borðinu og seildist eftir víni. Ritstjórinn helti kampavíni í glas
og ýtti því til hans. Hann saup það í botn og sýndist hress-
ast við það, því nú skimaði hann í kringum sig um borðið,
og það brá fyrir aðkenningu af gamla brosinu á andliti hans.
»Hvaða ókjör hafa komið fyrir þig, maður?« sagði læknirinn.
Hann sýndist ekki veita spurningunni eftirtekt. »Þið skuluð
ekki láta mig trufla matfrið ykkar«, muldraði hann eins og
hann ætti erfitt með að kveða að orðunum. »Mér líður ágset-
lega«. Hann þagnaði, rétti út glasið eftir meiru og þambaði
það í einum teig. »Þetta er ágætt«, sagði hann. Augnaráðið
varð fjörlegra og liturinn fór að færast í kinnarnar. Hann leit
í kringum -sig á okkur hálf sljólega og virti fyrir sér stofuna.
Síðan tók hann til máls, og var eins og hann þreifaði sig
áfram eftir orðunum: »Eg ætla að bregða mér upp, þvo met
og klæða mig, og svo skal eg segja ykkur frá öllu.----------
Geymið handa mér dálítið af kjötinu. Mig er farið að dauð-
langa í kjöt«.
Hann leit á ritstjórann, sem var fremur fáséður gestur a
heimilinu, og var farinn að halda, að hann væri ekki alveS
með öllum mjalla. Ritstjórinn byrjaði á einhverri spurningt1-
»Eg skal segja ykkur það alt bráðum«, sagði tíma-ferðalang-
urinn. »Er eg nokkuð einkennilegur? Eg skal vera orðinn
ágætur eftir augnablik«.
Hann setti glasið á borðið, og lagði af stað að dyrunum
við stigann. Eg tók aftur eftir sama slyddulega göngulaginu,