Ægir - 01.10.1912, Blaðsíða 15

ÆGIR
123
og því eðlilega alt leitað í sama horfið
aftur.
Sjaldan hefur náðst í þá seku, en liafi
verið um tjón að ræða á veiðarfærum þá
hefur það stundum náðst og verið bætt
seint og síðarmeir að einhverju leyti, en
fyrir það ijón sem stnfar af því að veiðar-
færi hafa ekki verið lögð í sjó fyrir yfir-
vofandi hættu að tapa þeirn eða að botn-
vörpuskipin hafi sópað upp fiskinum þegar
»gangan« liefur komið og hinir ekki fengið
neitt, slíkt tjón hefur aldrei verið bætt.
Að öðru leyti mætti skrifa um þetta
atriði, um yfirgang útlendra og innlendra
skipa inni á fiskimiðum báta og eftirlits-
vöntun gæsluskipsins, og úrræðaleysi þings
og stjórnar, en það verður ekki farið trek-
ara út í það mál hjer að sinni, um það
þyrfti að slcrifa sjerstaka grein.
Hjeraðsstjórnin og einstakir menn liafa
hæði á fundum innanhjeraðs og þingmála-
fundum bæði að norðanverðum og' sunn-
anverðum flóanum marg oft komið með
þær uppástungur að fá algjört friðaðan
flóann, en eins og hjer hagar til þá hefur
það ekki verið hægt.
Mörg bestu fiskimið eru fyrir utan land-
lielgi, en svæði sem liggur fyrir utan land-
helgi er mjög torvelt að fá friðað, því til
þess þyrfti að fá samþykki allra þeirra
þjóða sem fiskiveiðar stunda.
Heyrst haía og raddir í þá átt, að ef
íslenski botnvörpuflotinn eykst til muna,
þá muni reka að því að nauðsyn beri til
þess að tá flóann friðaðan fyrir þeim —
því það er hægt með lögum, eins og Eng-
lendingar friða Moryflóa fyrir sínum skip-
um, og munu að líkindum liarðna kröf-
urnar í þá átt, eftir því sem skip þessi
fjölga, en eftirlitið fer vonandi að sama
skapi batnandi, svo ekki þurfi að grípa til
þeirra örþrifaráða.
Það verður auðvitað líminn að sýna,
hvort þess gerist þörf nð grípa til þessa
úrræðis eða hvort annað yrði gert sem
verndar rjett smælingjanna, sem dygði bel-
ur eða næði eins vel tilgangi sinum.
Herra Bjarni Sæmundsson hefur í sam-
tali við ritstjóra þessa blaðs drepið á ráð
til þess að friða flóann algerl fyrir öllum
botnvörpuskipum, — jafnt útlendum sem
innlendum, — eða að minsta kosti það af
lionum sem mesta nauðsyn ber til, og
þ a ð e r m e ð þ v í a ð h 1 a ð a d á 1 í t i n n
h ó 1 m a ú r g r j ó t i á h r a u n u n u m í
m i ð j u m f 1 ó a n u m, þ a r s e m d ý p i ð
er aðeins urn 6 faðmar.
Það er svo margt sem mönnum dettur
í hug á þessari framfara og umbyltinga
öld. - - Þar sem Reykjavíkurbær með hjálp
landssjóðs ætlar sjer að byggja mörg
hundruð faðma langan garð, sumpart á
jafn miklu dýpi og hjer um ræðir, þá er
von að slík spurning komi í huga hugs-
andi manna, hvort þetta sje ekki frarn-
kvæmanlegt, og um leið nái tilgangi sínum.
Með hólma sem bygður væri þarna úr
grjóti, þá lokaði liann samkvæmt gildandi
lögurn mestöllum fióanum fyrir bolnvörpu-
skipum. En þar sem þetta væri nýstár-
legt fyrirtæki og einstakt í sinni röð, mundi
það eftir því sem hann hjelt verða deildar
skoðanir um það, hvort slikan liólma,
gerðan af manna höndum, bæri að skoða
eins og eyju, tilbúna af náttúrunni, eða
ekki, en það virðist engum vafa bundið,
að þessi hólmi jfrði álilinn tilheyra íslandi,
þar sem hann væri bygður af íslenskum
mönnum, en hvorki tilheyra Englending-
um, Dönum eða Þjóðverjum, svo frá þvi
sjónarmiði virtist það ómótmælanlegt að
landhelgin yrði íslensk í kringum hann,
engu síður en þótt liann hefði risið úr sjó fyr-
ir áhrif elds eða annara krafta náttúrunnar.
Þetta atriði er vert að lála í ljósi opin-
herlega, og að minu áliti ekki svo liáfieygl,
að ekkl sje vert að athuga það með ró og
stillingu.