Ægir - 01.08.1916, Blaðsíða 10

102
ÆGIR
búast við að ýmislegt geti borið að hönd-
uni, sem orsakaði það, að bátar næðu
ekki landi þegar skyldi og því fleiri sem
bátarnir verða, við þvi fleiri slysum má
búast gangi það, sem hingað til hefur
gengið.
Vjelamenn eru misjafnir eins og aðrir
menn og reynsla og kunnátta margra
þeirra er af skornum skamti og djarft er
þar teflt, þegar óreyndir menn eru settir
til að gæta vjelarinnar á bát, sem hel'ur
ekkert annað en vjelina á að treysta; ljeleg
segl, engar árar, engan andþófsstjóra og
yfirleitt ekkert annað en vjelina i höndum
eins manns, sem að visu getur komið
henni á stað og borið á hana, en ekki
gjört við neitt, sem aflaga-fer.
Mótorbátarnir eru það stórir nú orðið,
að á hverjum þeirra ættu að vera 2 vjela-
menn, og eigi 2 að vera á þeim stóru,
sem afbera mikið, ætti engu siður að
vera 2 menn, sem kynnu með vjel að
fara, á hinum minni bátum.
Það getur auðveldlega komið fyrir, að
vjelamaður hrökkvi útbyrðis jafnt og aðr-
ir á mótorbát. Sje hann sá eini, sem
þekkir vjelina, hvað tekur þá við?
Fiskiveiðar eru nú orðnar svo hjer við
land, að að þeim verður að hlynna, og
um leið hlynna að þeim, sem þann at-
vinnuveg stunda. Veiðarfæri eru hjer
orðin að mestu hin sömu og aðrar þjóðir
nota og veiðiaðferðir likar, alt það hefur
komið frá útlöndum, þvi mjer vitanlega
hafa íslenskir fiskimenn ekkert veiðarfæri
fundið upp, að undanskildu þvi, sem
vjelstjóri Sigurjón Kristjánsson hefur
fundið upp, en sem til þessa hefur eng-
inn gaumur verið gefinn, sem eflaust
stafar af því, að Sigurjón er islenskur, en
ekki af þvi, að veiðarfærið sje ekki þess
vert, að það sje reynt.
Þar eð nú öll veiðarfæri og áhöld eru
útlend og nýtísku, þvi er þá ekki haldið
lengra og málinu um nýtísku björgunar-
skip i það minsta haldið við, rætt i blöð-
um og ritum, sem gæti orðið til þess, að
framkvæmdir yrðu og að því væri kipt
í rjett horf.
Jeg hef nú einn ritað um þetta mál
bæði í »Lögrjettu« og »Ægi«, og undar-
legt þykir mjer sje jeg hinn eini af öll-
um sjómönnum landsins, sem finnist
björgunarskip vanta hjer. Margir menn,
sem ekki eru sjómenn, hafa rætt þetta
mál við mig, sagt mjer að halda áfram
að skrifa um þetta; þeir hafa skilið, að
hjer verður slíkt skip að koma, og mjer
vitanlega á enginn þeirra neinn frænda
eða vin, sem slundar sjó, en frá sjó-
mönnum sjálfum hef jeg ekkert heyrt,
ekki sjeð eina linu í nokkru rili, sem
tæki í sama streng og jeg, og veit jeg þó,
að fjöldi sjómanna eru vel rilfærir og
þekki suma vel, sem eru það.
Er þelta af kæruleysi, eða eru eignir
og lif manna svo lílilsvirði í þessu landi,
að alt megi drasla áfram i hugsunarleysi?
Kostnaði má ekki um kenna, því um
hann munu fáir hugsa, það sýna best
hin miklu mólorbátakaup á þessu ári,
þar sem alt er dýrara en það hefur áður
verið, og verður máske aldrei eins dýrt
aftur að eignast fleytu.
Mín meining var aldrei sú, að skipið
væri keypt þegar í stað, þvi bæði vissi
jeg að slikt skip mundi litt fáanlegt á
þessum tímum, nema með afarkostnaði,
en alt verður að hafa sinn undirbúning,
og hjer þurfa menn langan tíma til að
»bræða« slíkt, en ekki datt mjer í hug,
að jeg mundi verða sá næsti, sem skrif-
aði um þetta mál, bjóst við að einhver
annar mundi slyðja málefnið með því
að skrifa um það í blöðin og þannig
halda því vakandi, einkum þegar jeg
minnist samskotanna lil björgunarbáts
eftir Ingvars-strandið. Þá þutu menn upp