Ægir - 01.08.1916, Side 14

106
ÆGIR
sje gott og gefi gróða, að sjálfsagt sje að
hið næsta verði það einnig. Eftir hin
frjósömu árin, konia hin hörðu, það
verða menn að hafa í huga og búa sig
undir«.
Þannig farast Noi'ðmanninum orð,
hann beinir þessum orðum að löndum
sínum. Eigum við enga þingmenn, sem
vildu beina slíkum orðum lil almenn-
ings hjer og sanna með tölum eins og
Noi'ðmaðurinn gerir, hvernig útlit er hjer.
Er nokkuð hjer gert í þá átt til þess,
að vissa fáist fyi'ir, hvort veiðarfæri muni
fáanleg fyrir næstu vertiðarbyrjun. Sú
vissa verður að fást áður en menn fara
að búa sig út að öðrum nauðsynjum til
fiskiveiða, því verði þau ófáanleg, þýðir
ekki að hugsa um róðia; þá má með
rjettu segja, að þá verði að leggja árar
í bát. Hjer er svo margt, sem þarf að
benda á, og ætti enginn að liggja á liði
sínu, sem hefði eitthvað fi'am að bera,
er þjóðinni gæti orðið til þrifa. Fi'jóv-
sömu áx'in hafa nú vei'ið og eru nú
máske að liða og eftir þau koma hin
hörðu ái'in. Til þessa höfurn vjer Islend-
ingar vai'la vitað af ófriðnum, en erum
nú eftir 2 ár farnir að skilja og finna,
að þeir atbui'ðir sjeu að gerast i heim-
inum, sem geti einnig gert okkur lífið
örðugt.
l5að eina, sem almenningur hefur fund-
ið til, er skortur á kraftgóðri fæðu, en
það er að nokkru sjálfskaparvíti og van-
þekking.
Hvei'svegna eru síldveiðar stundaðar
hjer við land? Til þess að koma sild-
inni á heimsmarkaðinn sem verslunar-
vöru til manneldis og fá hana borgaða
með peningum. Það eru siðaðar þjóðii',
sein borga hana dýrum dómum og sækj-
ast eftir að fá hana vegna næringargildis,
því síld er góð og holl fæða. Hjer er nú
loks fai'ið að rita um það í blöðin, að
tími muni kominn til þess að ná í nokkr-
ar tunnur af sild til skepnufóðurs, en
ekki sjest neitt enn, sem hvetji menn til
að ná sjer í síld til matai'. Sildai'olíu-
verksmiðjur hafa borgað frá 3—6 kr. fyrir
málið af síld. Gefi þær 6 krónur fyrir
málið, þá er síldin góð og mikið af þeirri
síld, sem verksmiðjurnar kaupa er full-
boðleg mannafæða væri meðferð góð, og
á síldveiðastöðvunum mætti oft gera
bestu matarkaup, að eins að það kom-
ist inn hjá mönnum, að hjer væi'i ekki
að eins um skepnufóður að ræða. Það
verður að alhuga þetta atriði. Maður,
sem sendur væri til að kaupa síld til
manneldis frá ýmsum hygðarlögum, með-
an á veiðum stendur, gæli komist að
bestu kjörum, en útbúinn í slika ferð
yrði hann að vera, bæði með tunnur og
annað. Matsmenn kasta frá þeirri síld,
sem þeim ber, samkvæmt hinum föstu
reglum, sem þeir verða að fylgja, en sú
sild getur þrátt fyrir það verið til matar,
likt og ágætis saltfiski oft er fleygt frá,
vanti á hann sporðinn þegar um send-
ingar til útlanda er að ræða, en fiskur-
inn er ætur fyrir þvi.
Það ætti að vera kominn sá tími, að
menn færu að hirða ýmislegt, sem nota
mætti til fæðis og fæst á landinu sjálfu,
þegar komið er svo langt að það fer að
verða ábyrgðarhluti, hvernig við fæðum
börnin okkar. Þau þurfa að hafa sað-
sama og næringarmikla fæðu, þau eru
að vaxa upp og fá þann þrótt, sem gerir
þau fær um, síðarmeir, að standast erfiði
og þunga lífsins, en hvað gefum við þeim
að borða? Alt hið ódýrasta og versta sem
hægt er að fá, því vanþekking og dýrtíð
leyfa ekki annað og sjerviska okkar full-
orðnu, sviftir þau næringarmikillar fæðu,
að miklu leyti, vegna þess hve miklu er
fleygt, sem nota mætti, af þeirri rótgrónu