Ægir - 01.05.1918, Blaðsíða 6

66
ÆGIR
munað sé, að sá maður, er segja skal
fyrir verki, verður fyrst að læra starfið
sjálfur, það er hann á að segja fyrir um,
og á þessi regla jafnt við sjómannsstörf
sem aðra vinnu. Sá, er hygst að verða
skipstjóri, verður þannig fyrst að vera
háseti, bátsmaður, stýrimaður o. s. frv.,
verður með öðrum orðum að kunna
sjáifur hvert það verk, er vinna skal á
þiljum uppi. Rá loks getur hann orðið
sliipstjóri, en ekki fyr. Eðlilega gengur
mönnum misjafnlega að komast upp í
hin æðri sætin, og sumir ná þangað al-
drei sem kunnugt er. En Árna sál. gekk
þetta ofurvel; tók hann öll sín próf með
lofi, og leysti svo vel af hendi öll störf,
að hann var orðinn skipstjóri 1902, að
mig minnir, á 23. ári, og mun það hafa
verið einsdæmi þar um þær mundir, að
útlendur maður kæmist svo skjótt og
greiðlega upp í skipstjórasessinn.
Og í skipstjórastöðunni fékk Árni fyi’st
notið sin til fulls. Snemma hafði þótt
bera á því, að hann var hverjum manni
gleggri á fiskimið, og minnugri á afla-
sæla bletti, enda sást það þegar í fyrstu
ferð hans, er hann aflaði jafn vel þeim,
er hepnastir voru, og gekk svo jafnan
upp frá því til dauðadags; má með sanni
segja, að honum brjrgðist aldrei afli eina
einustu legu, enda keptu útgerðarmenn
mjög um að fá hann á sldp sín. Fiskaði
hann nær alla ævi hér við land, en þó
nokkuð í öðrum höfum, t. d. Gandvík,
og mun tvímælalaust hafa verið allra
skipstjóra kunnugastur fiskimiðum hér
umhverfis alt land.
Nokkuð vinnuharður mun Árni sál.
hafa þótt, að minsta kosti hin fyrstu
skipstjórnarár sín, en þó var hann eink-
ar vinsæll af skipverjum sínum, og vildu
þeir ógjarna frá honum fara; var hann
og í öllu vel til þeirra, þótt eigi væru
stórvirkir, ef hann sá, að þeir lágu eigi
á liði sínu, en ekki kembdu þeir hær-
urnar í skiprúmi hjá honum, er sannir
urðu að leti og sérhlífni. Eg man vel
eftir manni nokkrum öldruðum, er lengi
var með Árna. Hann var næsta lítilvirk-
ur, en sauðviljugur; átti og ómegð mikla
heima, og vildi því fyrir hvern mun
halda skiprúminu; kvaðst og Árni ekki
mundi láta hann frá sér fara meðan
hann stýrði skipi og hinn vildi vera.
Það ræður að likindum, að slíkur afla-
maður sem Árni var, hafi unnið fyrir
miklu kaupi, en þó var hann ekki svo
fjáður, sem ætla mætti, og bar einkum
tvent til þess: Hann var höfðingi í lund,
og hélt sig vel að öllu og veitti vinum
sínum kappsamlega, og Ájni átti marga
vini bæði hér og ytra. Hitt var annað,
að hann mátti ekkert aumt sjá, og gaf
fé á tvær hendur og sást oft ekki fyrir.
Mörgum lánaði hann og, er sumii greiddu
en aðrir ekki, eins og gengur, en Árni
krafði engan, og ekki vildi hann taka
við fé aftur af þeim, er hann vissi, að
fátækir voru.
Gleðimaður var Árni mikill, og kunni
margt til skemtunar; hafði hann ferðast
allvíða, og tekið vel eftir og nam og
mundi, að eg hygg, hvað eina, er hann
sá eða heyrði; þannig kunni hann t. d.
mestu kynstur af kvæðum og sögum ís-
lenzkum og enskum.
Árni var í hærra lagi meðalmaður, gildur
vel og kominn á sig manna bezt, enda
afburðamaður að hrej'sti; ekki dáfriður,
en svipmikill og vandist einkar vel. Hann
var fyrir nokkrum árum kvæntur Ingi-
björgu Stefánsdóttur, skipstjóra Pálsson-
ar, og lifir hún mann sinn ásamt tveim
börnum þeirra. Var heimili þeirra hið
prýðilegasta og gestrisni frábær, sem
margir munu lengi minnast, er til
þeirra komu í Hull; voru þau hjón
mjög samtaka í því sem öðru að taka