Ægir - 01.05.1918, Blaðsíða 16

76
ÆGIR
amtmanns, fékst að eins eitt af minni
gufuskipunum sem lágu á höfninni i Vardö
til að fara og gera björgunartilraunir.
Þótt ekki væri búist við að hinn nýi
bátur gæti veilt neina hjálp var hann þó
látinn vita um ástandið í Havningberg,
brá skipsljóri strax við, seglbjó björgunar-
bát sinn og sigldi þangað.
Það sýndi sig brátt, að gufuskipið gat
enga hjálp veilt hinum bágstöddu skipum,
þar sem það í sliku veðri og sjó naum-
asl gat siglt rúmsjó, því síður að vænta
mætti aö það gæti stýrt milli brotsjóa í
Havningbergshöfn.
Pað var því einróma álit allra er á
gufuskipinu voru, að ekkert væri annað
að gera, en snúa aftur til Vardö.
Þegar þangað var komið var símað til
Havningberg um hina árangurslausu til-
raun gufuskipsins, og hvort nokkuð hefði
sést til björgunarbátsins, og svarað var
strax með eftirfylgjandi skeyti:
»Björgunarskútan hefir nú náð 20 mönn-
um frá skipinu á höfninni, þar á meðal
skipstjórafrú Hansen, og er með þá á leið
til Vardö. Gufuskip getur ekkert gert hér.
en björgunarskútan er beðin að koma aft-
ur, þar sem fleiri skip beiðast hjálpar«.
Þelta atvik sýndi ekki að eins að þeir
sem héldu fram björgunarskútu í stað
gufuskips, höfðu á réttu að standa, heldur
einnig að skipstjórinn á björgunarskútunni
lir. N. M. Anthonisen var rélt valinn mað-
ur á réttan slað.
Lík dæmi og þetta eru mörg i þessari
bók, en slarfsemi björgunarbátanna styrkist
bezt með eftirfjdgjandi tölum.
Þannig er frá 1893 til 1904 bjargað 1417
mönnum sem hefðu drukknað ef björgun-
arskip hefði ekki verið til, og dregnir að
landi 8725 bátar sem allir hefðu orðið
fj'rir meiri eða minni lirakningum og sum-
ir jafnvel farist.
Þess utan er ótalin sú hjálp sem björg-
unarskúturnar hafa veitt bygðarlögunum í
sjúkdómstilfellum og slysum.
Útgjöld öll til björgunarbátanna hefir
numið 665,408,00 krónum og hefir þá
björgun hvers mannslífs kostað að eins
469,00 kr. og eru þó hér að eins taldir
þeir menn sem fyrirsjáanlega voru í lífs-
háaka staddir.
í Danmörku ei bjargað á árinu 1873
911 mönnum með björgunarbátum og 1182
mönnum með björgunarpílum. En frá 1873
tll 1913 var bjargað með bátum 5700
manns og með björgunarpílu 3447 manns
og með bátum og pílu sameiginlega 83
mönnum.
Björgnn skipbrotsmanna á Bretlandi
og írlandi.
Það er kunnugt, að kringum Bret-
landseyjar er mjög þokusamt og fult af
skerjum, rifjum og grynningum. Þegar
þess er gætt hversu mikill skipafjöldi fer
um þessar leiðir, er það ekki að undra
þótt mörg skipbrot verði þar.
Vegna þess hve margir höfðu látið
líf og góss við Bretlandsstrendur, tóku
menn litlu tyrir 1800 að hafa björgunar-
báta á nokkrum stöðum við strendurnar.
Fyrst þannig að notaðar voru slöngvi-
vélar, til þess að kasta bjarglinum aí
landi og á skip, og því næst voru nokkrir
björgunarbátar settir með fram ströndinni
litlu eftir 1800.
Ekkert allsherjarskipulag var samt
á þessum bjargráðum. Sir. Wiliam Hill-
ary frá Mön var fyrstur til að gangast
fj'rir þessu. Hann sendi út ávarp til allr-
ar alþýðu um það, hversu afarnauðsyn-
legt það væri að búa sem bezt öll björg-
unartæki og koma almennu og föstu
skipulagi á bjargráð skipbrotsmanna.
Þelta var árið 1823.
Hinn 12. febr. 1824 var haldinn í
London almennur lundur og þar var á-