Ægir - 01.10.1918, Blaðsíða 12

156
ÆGIR
Nárasskeið í véla- og siglingafræði.
Á Austfjörðum voru góðar undirtektir
með námsskeið, bæði i véla- og siglinga-
fræði, og þótt stjórnin ómögulega geti í
senn sint öllum beiðnum í þessu falli á
öllu Iandinu sama veturinn, og sist af
öllu haldið námsskeið á fleirum en ein-
um stað í hverjum landsfjórðung, þar
sem hún, hvað vélanámsskeiðum við-
kemur, hefir ekki nema einum manni á
að skipa til kenslu, þá verða deildirnar
að taka lillit til þessa. Á hina hlið er
það mjög skiljanlegt, einkum nu í dýr-
tíðinni, að menn alment eiga erfitf með
að koma sér fyrir og undirhalda sig yfir
lengri tíma og má þvi búast við, að þátt-
taka nemendanna verði ekki eins almenn
og æskilegt væri af þesum ástæðum, þó
meiga menn ekki láta þennan kostnað
algerlega tefja námsskeiðin, því þó dýrt
sé að undirhalda sig í svo sem tvo mán-
uði, þá er það þó ekkert borið saman
við tíðar vélabilanir, sem jafnvel oft eiga
sér stað af vankunnáttu. Og víst er það,
að á þeim stöðum, sem námsskeiðin hafa
verið haldin, hafa að miklum mun mink-
að vélabilanir, og er það Ijósasta sönn-
unin fyrir nauðsyn þessara námsskeiða.
I3á eru námsskeiðin í siglingafræði
engu síðnr nauðsynleg, einkum þegar
þess er gætt, að vélbátum, jafnvel þólt
litlir séu, er ætlað að sækja afla langan
veg og á sumum stöðum um há vetur
þegar snjóveður eru tíð og allra veðra
von. Þannig var það síðastliðinn vetur
á Austfjörðum, að rnenn urðu að sækja
alla sinn, yfir vetrarmánuðina, suður
undir Vesturhorn og jafnvel sunnar. Og
eftir því sem menn sögðu mér, sem
sjálfir stundu þessa veiði, er það hrein-
asta undur, að ekki hlutust fleiri og
stærri slys af þeirri sjósókn en þá varð.
Sjósókn Austflrðinga.
Áður en vélabátar voru teknir til notk-
unar á Austfjörðum, var sjósókn þeirra
mjög rómuð og átti sér oft stað, að sótt
var með 3 menn á bát, þriggja til fimm
tima róður frá ystu annesjum; virtist
þetta ofdirfsku næst, en lítið liefir það
batnað síðan vélbálarnir komu, þar sem
nú oft er farin alt að átta til tíu tíma
leið fram i haf á þessum bálum, þetta
er þó sök sér yfir sumarmánuðina, en
eins og nú siðustu ár er farið að tiðkast,
að fara slíka vegalengd í marzmánuði á
6 smálesta bát, er næstum neyðarbrauð
og myndi aldrei hafa verið byrjað á, ef
fiskigöngurnar seinni árin ekki hefðu
breyst þannig, að, að öðrum kosti er
mjög lítil afla von. Þó tekur út yfir alt,
að einmitt vetrarsjósóknin liggur með-
fram og yfir, hættumestu farleið lands-
ins, íull af skerjum og boðum, vitalaus,
sjómerkjalilil og hafnleysi nema fyrir inn-
an þessi grunn.
Það er því ekki að undra, þólt almenn
ósk Austfirðinga sé að fá á þessu svæði
eitthvert afdrep sem flýja mætti i undan
ofviðrum með báta sína.
Vitar, þokuhendinga-áliöld og sjómerki.
Svo hagar til að frá Austurhorni til
Reyðarfjarðar má fara tvær leiðir, ytri
og innri leið. Ytri leið liggur fyrir utan
Papey og sker og grunna næst út af
henni, en fyrir innan djúpboða lengra
úti af Austfjörðunum, er þetta hin al-
menna farleið stærri skipa og er þá
lialdið langt frá landi. Innri leið liggur
fyrir innan Selsker og Papey, milli Máva-
llasar og Ketilflasar, í gegnum grunnin
milli Papeyjar og lands. Og sökum þess,
að þessi leið er oftast vog minni en ytri
leiðin munu flestir vélbátarnir velja hana,