Ægir - 01.01.1922, Blaðsíða 16

10
ÆGlR
verðið fyrir og mun það hin réttasta að-
ferð, þegar eins stendur á og hér, að til-
raun er gerð til þess að ganga úr skugga
um, á og með hverju helzt megi spara.
Þar eð enginn annar en hann hefir svar-
að i þessa átt, má ganga að því visu, að
»Tarcat«, með þvi verði, sem á því er
enn þá, sé of dýrt á veiðarfæri hér.
Það var árið 1906 að fáein skip frá
Akrehavn og Aalesund notuðu koltjöru
á reknet sin, er þau voru að sildveiðum
hér við land og bar mönnum saman um
það, að netin hefðu reynst jafnfiskin og
börkuð net og voru að öllu leyti óskemd
eftir úthaldið. í janúar 1907 sá ritstjóri
Norsk-Fiskeritidende þessi net i Akre-
havn. Láu þau þá þur i geymsluhúsi og
var hvergi lát á þeim að sjá. Þess ber
að geta, að í hvert skifti er þau voru
dregin inn, var stráð i þau salti.
Hinn 4. marz 1906 hélt ritstjóri Norsk-
Fiskeritidende fyrirlestur i Aalesund, um
viðhald á sildarnótum og var á þeim
fundi skorað á hann að fá upplýsingar
um, hvernig Ameríkumenn gej'ma hinar
svokölluðu pokanætur, (sem ávalt eru
koltjargaðar) milli þess þær eru notaðar.
Var það almenn ætlun manna, að ein-
hver sérstök aðferð væri viðhöfð, er
geymd væru veiðafæri, er koltjara er
borin á. Amerikumenn höfðu mikla og
langa reynslu á þessu sviði og þangað
skrifaði svo ritstjórinn og svar fékk hann
á þessa leið:
Aðferð sú, sem hér er viðhöfð til þess
að verja snyrpinætur gegn fúa, er að
bera koltjöru á nelin. Þau eru aldrei
barkarlituð, hvort heldur koltjara er bor-
in á þau eða ekki.
Koltjaran er hið eína efni, sem öllum
ber saman um, að sé bezt fyrir netin.
Þegar geyma á net i langan tima, þá
verður að hreinsa þau vel áður þeim er
komið fyrir og þurka vandlega. Ef net-
in liggja þannig lengi, harðna þau og
þræðir verða stökkir, en þegar þau aft-
ur vökna, verða þau voðfeld og þræð-
irnir verða sterkari en þó aldrei eins og
meðan nótin var ný.
Ræðismaður Lootz í Boston hefir einn-
ig ritað um þetta atriði, og hefir leitað
upplýsinga hjá makrilafiskimönnum, sem
öllum ber saman um, að þeir aldrei noti
hvorttveggja i senn, koltjöru og barkar-
lit og að koltjaran sé áreiðanlega lang-
bezt á net.
Eftir að tjaran hefir verið borin á net
og þræðirnir hafa drukkið hana í sig og
netið er orðið þurft, þá er salti stráð í
það. Þegar net sem koltjörguð eru, eru
tekin til notkunar i byrjun veiðitíma er
koltjara borin i þau aftur og þau söltuð
áður en lögð eru.
Vinur minn, 83 ára gamall, skrifaði
mér jólabréf og segir i því: »Eg sá i
Ægi« lýsingu á börkunarefni fyrir veið-
afæri til þess þau entust sem bezt.
Mín reynsla er sú, að ekkert sé eins gott
og tjara og er bezt að hafa hana sjóðandi
heita þvi þá gengur hún bezt gegnum
þættina. Þegar eg reri i Bolungarvík,
áður en eg flutti suður (um 1868) þá
voru öll veiðafæri bikuð þar. Nú eru
allir hættir þvi og nú endast lóðir mörg-
um sinnum ver. Þvi trúir enginn, sem
ekki hefir reynt, hve miklu sterkara fsei'-
ið verður er það er bikað og það kem-
ur af þvi, að þegar tjaran þornar i f»r-
inu, þá límast þættirnir saman og verða
sem einn þáttur, en þó að einhver lög-
ur sé borinn i það til að verja fúa, þa
verða þættir ávalt lausir hver frá öðrum
og eyðilegging rakans nær sér þar betur.
Nú eru flestir hættir að bika línur og
kvarta um að illa endist og bera því við
að ver fiskist á bikuð veiðafæri. Ekki