Ægir - 01.08.1930, Blaðsíða 6

172
ÆGIR
Æskilegt væri, að bátasmiðir vildu
taka þetta til íhugunar. Það mun borga
sig, bæði fyrir þá sjálfa og þjóðina í
heild sinni.
Grindavik, 31. júli, 1930
Jón Engilbertsson.
*
* *
Grein sú, sem hér birtist eftir Jón
Engilbertsson, um opna vélbáta, er þess
eðlis, að henni sé gaumur gefinn — og
bezt væri, að fleiri tækju undir og gæfu
upplýsingar um, hvers þeir hafa orðið
áskynja, um frágang á fleytum þeim,
sem þeir hafa verið á.
Hinn 3. nóvember 1929 hélt undirrit-
aður fund með íiskideildinni í Gerðum
í Garði og stofnaði um leið deild fyrir
»Slysavarnarfélag íslands«.
Á þeim fundi var rætt um margt, er
gæti orðið til* öryggis á sjónum og þar
kom fram, hversu oft Garðmenn hafa
verið riðnir við björgun og aðra aðstoð,
er skip hafa strandað á þeim slóðum,
en það, sem annað, er sjómenn fram-
kvæma til bjálpar öðrum, er almenningi
hulið, af hverju sem það er. »Ægir« hefir
birt nokkrar greinar um framúrskarandi
framgöngu íslenzkra sjómanna við björg-
un úr sjávarháska, en lítið heflr borið
á, að skýrslur þær hafi bætt úr nokkru.
Þær eru lesnar, ekkert við þær að athuga
og svo ekki við söguna meir.
Hinn 11. desember 1929 voru mættir
á Fiskifélagsfundi í Grindavík, íorseti
Kristján Bergsson, Geir Sigurðsson og
undirritaður. Var fundur fjörugur og
meðal annars kom í Ijós hið sama, sem
grein hr. Jóns Engilbertssonar bendir á;
var líkt skýrt frá um smíði skipa og
heyrðust engin mótmæli, en síðan hefir
ekkert verið minst á þetta fyr en nú.
Árið 1927 var undirritaður einnig á
fundi í Grindavik, og þá var áhugi
manna mikill fyrir þvi, að stormviti væri
reistur þar og þá um tíma unnið að því,
en árinu eftir var sá áhugi horfinn.
Á þeim fundi kom það í ljós, að rek-
akkeri var ekkert í verstöðinni og, að
menn þektu það lítið og þó var árlega
búið að benda á það í »Ægi« og hvetja
menn til að nota það, í samfleytt 12 ár.
Pá var brugðið við eftir fundinn og rek-
akkeri sent suður, en á fundinum 1929,
kom það í ljós, að þau eru enn ekki
notuð og þó hagar svo til, einkum eftir
að vélar komu í opna báta, að óvíðct á
landinu er meiri þörf á því bjargtœki, en
einmitt í Grindavík.
Það má kenna mörgu um er svona fer,
en ein ástæða, og hún ekki hvað minst,
er sú, að enginn fæst til að halda hvatn-
ingu áfram, birtist grein, sem verða mætti
fiskimönnum að gagni, eða þeim, sem
um sjóinn fara. Enginn vill opinberlega
leggja málefninu lið.
Pegar beðið er um brýr á árnar, leggja
margir fram álit sitt, gefa skýrslur og
bendingar til þess að málið fái byr,
hættuminna sé að fara um landið og
alt gangi liðlegar.
Þegar bent er á tæki eða annað, sem
gerir sjóferðir öruggari og gæti orðið til
bjargar er í hart fer á sjónum, þá þegja
sjómennirnir, humma alt fram af sér,
og þannig heldur áfram hér, þar til upp-
risa þeir menn meðal stéttarinnar, sem
álíta það skyldu sína að framfylgja
því opinberlega, sem þeir af reynslu
sinni álita að geti orðið stétt sinni til
góðs; þá fyrst sést árangur, en þögnin
drepur alt.
Fiskideildir starfa lítið, eftir því sem
alment heyrist og fundir strjálir, en
hvernig litist mönnum í verstöðum á
það, að fiskideildir kysu t. d. 3 bátafor-
menn í hverri veiðistöð, þar sem deildir
Á