Ægir - 01.05.1934, Blaðsíða 11

ÆGIR
117
þær umbætur, sem verða mættu. —
Af slikum mönnum eigum við því mið-
ur allt of marga. Það er ekki til svo
ómerkilegt vopn, ekki svo aivarlegt verð-
mæti, að eigi sé notað hér á landi, sem
pólitískt barefli í höndum þeirra, sem
fáar hafa hugsjónirnar að ausa af, eitt
af þessum vopnum er dragnótin. Eg
efast ekki um, að margir reyni enn þá
að afla sér sætis í sölum alþingis með
þvi, að sverja dragnótinni fjandskap, og
er það vel farið, eða hitt þó heldur, að
slíkir menn fái að bera ábyrgð á atvinnu-
löggjöf ríkisins.
Ykkur, sem grein þessa lesið, vil ég
reyna að sannfæra um það, að ég tek
ekki málstað dragnótarinnar eins og ég
geri, og hef gert, aðeins til þess að kom-
ast á öndverðan meið við þá mörgu,
sem vilja dragnót feiga, það er öðru nær.
— Eg veit vel, að ég afla mér andúðar
margra. En ég held því hiklaust fram,
að til farsælda mundi miða fyrir þjóð-
ina, ef við leggðum meiri stund á að
veiða þær fiskitegundir, sem mestan
arðinn gefa, en til þess er okkur drag-
nótin gefin. Að kenna dragnótinni afla-
leysi, er fásinua. Þau einu skil, sem hún
gerir fiskistofninum, er að hún veiðir
fisk, en hver vill fara á sjó með veið-
arfæri, sem ekki er þeim eiginleika
búið?
Ef það er satt, sem hr. Jens Her-
mannsson segir í grein sinni i þessu blaði,
að Arnfirðingar ætli að hafa tvö gufu-
skip í förum i haust, til þess að flytja
fisk (vitanlega ísaðan?) til útlanda, er
það stór-merkilegt fyrirbrigði að fara
fram á að loka firðinum fyrir dragnót,
og koma þannig í veg fyrir að mega nota
hana sjálfir á árabátum sínum eða trillu-
bátum, því einungis með slíku fyrir-
komulagi er hægt að tryggja það full-
komlega, að ekki einn einasti koli slæð-
ist í aflann og geri hann verðmeiri en
venja er til að hann sé.
Þessar umsóknir um friðun, sem að
streyma inn í Stjórnarráðið, minna mig
á það, þegar verið er að friða landflæmi
fyrir þjóðflokka, sem eru að hverfa úr
sögunni. Indíánar, eða það, sem eftir er
af þeim, hafa verið friðaðir, svo að menn-
ingin eyðileggi þá ekki. Nú eru Islend-
ingar að fara fram á, að þeir, eða, það
sem er það sama, atvinnuvegir þeirra,
verði friðaðir fyrir nýjum veiðarfærum,
og þetta gerist á tímum, þegar úrelt
skipulag atvinnuveganna er að ríða okk-
ur að fullu. Þeir, sem vilja loka fram-
farir nýja timans utan fjarlægt a skíðgarða,
hver frá sínu héraði, sælcja ekki um lán
til ríkisins, og biðja heldur ekki um
ábyrgð, ónei, satt er það, en þeir gera
það sem verra er. Þeir heimta það, að
þeir verði friðaðir gegn áhrifum nýja
tímans á landi, eða í þessu lilfelli á sjó,
sem er alþjóðareign, þeir vilja ekki hlíta
því, að aðkomumenn njóti ónotaðra
verðmæta, aðeins vegna þess, að þá ber
ekki sjálfa gæfu til þess að ganga á undan.
Árni Friðriksson.
Hvernig fiskur var fyrrum hertur.
Fiskurinn var flattur, þveginn og kas-
aður síðan í 1 sólarhring, allur á grúfu.
Því næst var hann breiddur á grasvöll
(roðið niður) og hverjum fiski þrýst lítið
eitt saman til að fá lagið á hann, sem
kallað var (gera hann þykkri), og hann
látinn liggja þannig í 3 — 4 sólarhringa,
í þurki. Þá var hann orðinn skeljaður,
svo breiða mátti hann á garða eða slíkt,
án þess lagið raskaðist, en gæta varð
þess, að væta kæmist ekki að honum;
kæmi rigning, var hann tekinn saman
og honum hlaðið i stafla, þar til þurkur
kom næst.