Ægir - 01.11.1939, Blaðsíða 10

244
Æ G I R
þau til sjálfir. Skipstjórarnir liöfðu sterk-
ar gætur á því, að doríunum væri ekki
siglt ógætilega. Findist þeim einhverjir
ekki gæta liófs í þeim efnum, voru seglin
tekin af þeim orðalaust. Yoru það einkum
Frakkar, sem urðu fyrir slíku.
Þegar illt var í sjó, var erfitt að lenda
við skonnorturnar. Þegar svo stóð á, þótti
því bölvað að koma fyrstur að, því að þá
voru engir til aðstoðar, nema skipstjór-
inn og matsveinninn. Væri illviðri lijálp-
uðust allir að við að losa fiskinn úr dorí-
unum, en annars urðu hverjir doríu-fé-
lagar að annast það. Ef gott var veður,
var undir eins heitt aftur og lagt á ný.
Þegar því var lokið hófst aðgerðin.
Flatningsborðin voru mörg og lágu þau
öll skáhalt af þilfarinu og upp á borð-
stokkinn. Efst á borðinu var gat og tré-
hæl stungið þar i. Járnkrók var stungið
i flyðrusporðinn og flyðran síðan dregin
upp á horðið og króknum fest á tréliæl-
inn. Tveir menn voru við aðgerð á hverju
borði og slóð annar að framan, en hinn
að aftan. Flokin voru tekin af í einu lagi
frá sporði og fram að höfuðsmóti. Spild-
ingnum, höfuðkinnunum og kviðnum var
fleigt, en rafaheltin voru sölluð i stórar
ámur, er voru fram á bógnum sin hvoru
megin. Tók livor áma 5—6 tunnur. Farg
var alltaf haft á rafabeltunum, þar til þau
voru tekin og sett í tunnur. Ameríkanar
töldu rafabeltin mjög verðmæt og sögðu
þeir, að algengt væri að selja tunnuna
fyrir 14 dollara. Flyðruflökin voru söltuð
í stafla í lestinni, án ]>ess að vera þvegin.
Var meira að segja lilutast til um að hafa
í beim sem mest hlóð. Þótti íslendingum
slík ráðsmennska all-kynleg, en urðu vit-
anlega að gera eins og fyrir þá var lagt.
Flökin voru jafnan látin liggja i viku tíma,
en siðan voru þau rifin upp og staflað á
ný. Þorskur var og hirtur, flattur og salt-
aður eins og venja er lil og' einnig langan.
Var langan talin mikils virði, en þorsk-
urinn miklu síður, enda hirtu þeir sama
og ekkert af honum fyrstu árin, nema
það, sem þeir seldu í land.
Skipshöfnin mataðist öll í lúkarnum.
Hafði liver skipverji sitt ákveðna sæti við
borðið, og mátti engin hreyting verða á
því allt sumarið. Matur var mikill og á-
gætur. Þegar mikil var veiði, var alltaf
etið fjórum sinnum í sólarliring, og auk
þess gátu menn fengið sér te og brauð að
næturlagi, þegar þá lysti. Ivjöt og ávextir
voru svo að segja dagleg fæða. Á morgn-
ana var stundum liaframjölsgrautur og
mjólk út á. Matsveinninn hakaði hveiti-
hrauð og allskonar kökur daglega, en rúg-
hrauð sást þar aldrei. Te og' kakaó var oft-
ast drukkið, en kaffi mjög sjaldan. Soð-
inn fiskur var svo að segja í öll mál á ís-
lenzku fiskiskipunum um þessar mundir,
en á sprökuveiðurunum taldist það til ný-
lundu, ef liann var þar á horðum. Væri
matreiddur þorskur, var liann steiktur
eins og hann kom fyrir upp úr sjónum,
nema hvað tálknin og uggarnir var skorið
burtu. Endrum og sinnum voru sleiktir
lúðuhryggir og lúðuhjörtu, og þótti það
koslafæða. Stundum var fisksúpa á horð-
um og var ekki haft annað í hana en fisk-
bein. Vín var drukkið með mat einstöku
sinnum, en mjög sjaldan.
Matsveinninn var yfirmaður i lúkarn-
um og gekk liann slrangt eftir því, að
menn sýndu á sér þrifnaðarsnið í smáu
sem stóru. Það þótti jafnvel hrot á vel-
sæmi að kasta eldspýtu á gólfið. enda gerð-
ist bess ekki þörf, því að í hverju horni
voru dallar fyrir slíka hluti. Helmingur-
inn af skipshöfninni svaf í lúkarnum, en
hinir í káetunni. Á háðum stöðunum ríkti
eindæma þrifnaður og snyrtimennska og
munu íslendingar margt hafa lært af
þeirri umgengni, sem þar hlasti við þeim.
Þegar veður hamlaði veiðum, skemmtu