Ægir - 01.11.1939, Blaðsíða 8

242
Æ G I R
var skipið teiknað og voru settar jafn
margar tölur við síðuna á því og dori-
urnar voru margar. Allir mændu á töl-
una, þar sem ákjósanlegast þótti að
lenda og óskuðu sér að hreppa hana.
Loks var komið með miða, sem á voru
ritaðar sömu tölurnar og á skipsteilcn-
ingunni. Doríu-formennirnir drógu siðan
hver sinn miða og þar með var þessum
þætti lokið. En hann var eins konar
forleikur að því samstarfi og' þeirri
kynningu, sem nú var að læfjast meðal
þessara þjóðarbrola, er á skipinu voru.
Skipin héldu nú út fyrir Vestfirði,
suður á Röst sem kallað er og inn í
Breiðafjörð. Á þessum slóðum héldu
þau sig nær eingöngu allt sumarið. Það
har þó við, að sumir skipstjóranna
sigldu .einhverntíma sumars suður að
Reykjanesi. Þær ferðir voru þó sjaldn-
ast farnar með það fyrir augum, að
leita fiskjar, heldur eingöngu til þess, að
svala þeirri löngun sinni að sigla -— og
sigla svo um munaði.
Þegar komið var á miðin, var tekið
til að beita. Var því hagað á þá lund,
að horð voru sett upp og' lágu þau fram
og aftur eftir þilfarinu, annað stjórn-
borðsmegin en hitt bakborðsmegin. Við
livort borð voru 10 menn, eða 5 sín
livorum megin. Uppi á borðunum lágu
lóðirnar, sem verið var að beita. Hverri
doríu fylgdu 4 stykki, eins og það var
kallað, en í hverju stykki voru 7 línur.
Ein lína var 50 faðma löng og voru á
henni 18 önglar. Allar lóðirnar voru
merktar og var sér inerki fyrir liverja
doríu. Doríu-félagarnir urðu jafnan að
beita þær lóðir, sem þeir lögðu, nema ef
svo bar undir, að þeir böfðu orðið mjög
seinl fyrir, vegna mikils afla, og komu
þá aðrir þeim til aðstoðar. Ivæmi það
fyrir, að doría missti lóðir, urðu karl-
arnir á henni að setja upp aðrar í stað-
inn og hafa lokið við það áður en haldið
var út á ný.
Eins og' áður er gelið, lá lóðin, sem
verið var að beita, uppi á borðinu og'
var liúu rakin niður á þilfarið uin leið
og' beitt var. Þegar lokið var við að
beita bverjar 7 línur, voru þær bundnar
saman í bagga, en 4 slikir baggar fylgdu
bverri doríu.
Fyrstu lögnina var alltaf beitt salt-
aðri síld, sem skipin fluttu með sér frá
Ameríku, en úr því jafnan ljósabeitu,
þ. e. a. s. steinbít, keilu o. s. frv. Komið
gat þó fyrir einhverntíma sumars að
beita yrði saltsíld, eftir að veður hafði
liamlað veiðum í marga daga i senn.
Beitan var öll höggin á beitingarborð-
unu.ni, og voru notaðar til þess eins kon-
ar kjötaxir. Þegar beitt var ljósabeitu,
var jiess ætíð vendilega gætt að stinga
önglinum aðeins í fiskinn en ekki í roðið.
Þegar lokið var við að beita, sem
venjulega var síðari hluta dags, var
byrjað að leggja lóðirnar. Reru þá dorí-
urnar út frá skipinu i allar áttir og voru
sem næst 4 strik, eins og sjómenn orða
það, á milli þeirra. Sumar doríurnar
byrjuðu að leggja frá skipinu, en aðrar
reru fvrst út og lögðu svo heim að því.
Annars fór það allt eftir því, livernig
straumar lágu í það og það skiptið.
Doríu-formaðurinn var alltaf i skutnum
og lagði, en liásetinn reri út lóðina.
Þurfti oft að taka vel í árarnar, því að
það var illa séð, ef lagt var slakt. Lætur
nærri að doríu-hásetarnir liafi orðið að
róa um fjórðungs iftílu í hvert sinn, sem
lagt var. Framan af surtiri var lóðin
ekki látin liggja nema í 4 stundir, þvi
að þá var talið að fiskurinn væri á
göngu, en síðar, þegar hann var lagstur,
lágu ]>ær í (5 stundir. Meðan lóðirnar voru
i sjó lágu flest skipin við fast. Eitt þeirra
var þó jafnan á flögti á milli þeirra. Hét