Ægir - 01.01.1950, Blaðsíða 8

2
Æ G I R
Þá er að víkja að öðru meginatriðinu i
sambandi við saltfiskverkun, en það er í
því fólgið, hvort við eigum að lúta því að
flytja saltfiskinn út sem hálfunna vöru og
veita þar með öðrum þjóðum tækifæri, að
einhverju leyti, til þess að fullverka hann,
eða hvort við eigum að gera það sjálfir og
auka þar með gjaldeyristekjur okkar með
sölu á vinnu.
Aðferð sú, sem fram til þessa hefur að
jnestu leyti verið notuð hér við að full-
verka saltfisk, er svo frumstæð og dýr, að
ætla má, að ekki verði viðlit að notast \dð
hana framvegis. Og þá vaknar sú spurning,
á hven liátt við getum framleitt fullverk-
aðan saltfisk, er sé samkeppnisfær um
verð við aðra saltfiskframleiðendur. Gamla
sólþurrkunin kemur ekki til greina, miðað
við núgildandi vinnulaun, og þá liggur
næst fyrir að athuga, hvort tækilegt sé að
framleiða mikið magn af saltfiski í þurrk-
húsum á borð við þau, er hér hafa tíðkazt.
Ber í þvi sambandi senn að hafa í huga
framleiðslugetuna og framleiðslukostnað-
inn. Loks er sjálfsagt að athuga, hvort
nýjar aðferðir koma eigi til greina við
fiskþurrkun og forverkun fisksins áður en
liann er þurrkaður.
Ætli íslendingar að gernýta fiskiflota
sinn yfir aðalþorskfiskvertiðina, verða þeir
á nýjan leik að hverfa að saltfiskverkun
i stórum stíl. En til þess að svo geti orðið,
er óumflýjanlegt að koma upp viðunandi
fiskgeymsluhúsum. Ætli íslendingar sér
ekki að flytja saltfiskinn út hálfunninn,
verða þeir að skapa skilyrði í landinu til
l'ullverkunar á honum. Og ætli íslendingar
sér að verða samkeppnisfærir um verð á
þessari framleiðslu, er óumflýjanlegt, að
þeir liætti við aldagamlar vinnuaðferðir
og tak upp nýjar, sem séu hraðvirkari og
ódýrari. Allt eru þetta umhugsunarefni,
sem vert er að sinna hið fyrsta, þvi að
öðrum kosti kynni svo að fara, að íslend-
ingar létu öðrum eftir ákjósanlega mark-
aði, og á því hafa þeir engin ráð.
Allir, sem fylgzt hafa með fiskfram-
leiðslu Norðmanna undanfarandi ár, vita,
Lausn til bráðabirgáa.
Þegar er Alþingi kom saman eftir ára-
jnótin, tók það að fjalla um ráðstafanir
vegna útgerðar bátaflotans á yfirstandandi
vertíð. Vegna of stutts undirbúningstíma
talai rikisstjórnin sér ekki fært að svo
slöddu að leggja fram tillögur um fram-
búðarlausn á erfiðleikum bátaútvegsins, og
yrði því i bili að taka ábyrgð á afurðum
bátaútvegsins og hraðfrystihúsanna. Full-
trúar útvegsmanna höfðu lagt fram álits-
gerð um það, að útgerðin þyrfti að fá kr.
1.04 pr. kg fyrir slægðan fisk með haus,
en i frumvarpi rikisstjórnarinnar var gert
ráð fyrir 75 aurum, og var það samþykkt.
Abyrgðarverðið til frystihúsanna fyrir
hraðfrystan fisk var hækkað úr kr. 1.33 pr.
Ibs. i kr. 1.53 miðað við 7 punda pökkun.
Abyrgðarverð á saltfiski var hækkað úr
kr. 2.25 i kr. 2.52, miðað við fullsaltaðan
1. flokks stórfisk. Þá var ríkisstjórninni
lieimilað að ábyrgjast kr. 1.30 fyrir lifrar-
Htrann. Verð fyrir hinar ýinsu fiskteg-
undir er nokkuð misinunandi, og má lesa
um það síðast í þessu blaði. — Ákvæði þau
um fiskábyrgðina, sem hér eru greind,
gilda til 1. marz, en framlengjast til 15.
maí, ef ekki liafa verið gcrðar aðrar ráð-
stafanir fyrir 1. marz.
að þeir hafa lagt ríka áherzlu á að koma
sér sem bezt fyrir á saltfiskmarkaðinum
og tekizt það inæta vel, enda hafa þeir
mætt þar lítilli samkeppni. Undanfarið
höfum við ekki framleitt meira magn af
saltfiski en svo, að við höfum auðveldlega
getað losnað við það. En þegar að því
kemur, að við þurfum að auka þessa fram-
leiðslu til muna, þá reynir á, hversu við
stöndumst samkeppni Norðmanna og ann-
arra saJtfiskframleiðsluþjóða.
L. K.