Ægir - 15.05.1976, Blaðsíða 8

FLOTVARPA FYRIR
LITLA BÁTA
Flotvarpan er ekki vinsælt veiðarfæri hjá
okkur íslendingum, en það væri óráð að nýta
hana ekki, þar sem hún á við. Hún er gífur-
lega stórvirk, ef það hittist í þorsktorfur með
henni og væri hún notuð á hrygningarslóðun-
um, gæti hún sópað upp hrygningarstofninum
á skömmum tíma. Við höfum reynslu af þeim
veiðum á árunum 1952—56 og voru það þó
miklu minni flotvörpur en nú tíðkast. Eins
er flotvarpan illa séð hjá nótaveiðiflotanum,
þar sem hún splundrar torfum og veiðar með
henni fara illa saman við nótaveiði á sömu
slóð. Hins vegar er það óumdeilanleg stað-
reynd að flotvarpan er mjög hagkvæmt veið-
arfæri í rekstri. Afköstin mikil en slit lítið,
og hún nær fiski, sem þá stundina a. m. k.
næst ekki í önnur veiðarfæri. Það er varhuga-
verð stefna að banna hagkvæm veiðarfæri.
Eðlilegra sýnist, eins og reyndar gert er, að
takmarka notkun þeirra og samræma hana
fiskverndunarsjónarmiðum og félagslegum
sjónarmiðum.
Flotvörpur hafa yfirleitt miðast við stór
skip og einnig við tvo báta saman um vörpu.
í Fishing News (5. marz) skrifar John Burg-
ess um vænglausa flotvörpu, sem sett hafi
verið upp fyrir báta með 3—600 hestafla vél.
Ekki veit ég um heimildargildi þeirrar sögu,
sem þar er sögð um fyrstu gerð slíkrar smá-
flotvörpu vænglausrar. Það er alltaf erfitt að
fullyrða hver hafi fyrstur riðið á vaðið með
tæknilegar nýjungar í sjávarútvegi. Menn eru
að bauka þetta, hver í sínu horni og með
mörgum þjóðum samtímis, og það ræður oft
hending, hverjum er síðan eignuð nýjungin.
Grein John Burgess í Loggbók hans er
byggð á frásögn Leslie Innes, og er heimilis-
fang hans 38 Watermill Road, Fraserburg
ef einhver skyldi vilja æskja frekari upplýs-
inga. Eðlilegra væri þó máski að leita til Iver
Christensen, netaverkstæðis á Skagen í Dan-
mörku, en eins og fram kemur í greininni.
framleiðir það fyrirtæki þessar vörpur. Mel
kom í hug, hvort þetta gætu ekki orðið kol-
munnaveiðarfæri eða síldarveiðarfæri fyrl1
smærri báta. En eðlilegast væri þó að V1
settum sjálfir upp slíka vörpu til notkunar
fvrir báta innan við 200 lestir. Gild ástæða
er til að taka mál á veiðarfærum með nokk-
urri varúð í blöðum og tímaritum. Þau geta
verið ónákvæm af ýmsum ástæðum.
Leslie Innes segir John Burgess söguna a
þessa leið:
Það var seint á árinu 1975 að tveir skip'
stjórar, annar danskur en hinn sænskur, kornU
að máli við netagerð Ivar Christensens
báðu um að reynt yrði að setja upp létta flot'
vörpu, sem gerði þeim kleift að keppa V1
sænska báta á sömu slóð, sem væru yflr r
fet (eða 300 tonn og þar yfir) og með 900'''
1400 hestafla vélar, en sjálfir voru þeir á ba ^
um með 5—600 ha. hæggengum vélum ine"
skiptiskrúfu. Þetta virtist í fljótu brag
óframkvæmanlegt, en netagerðarmaðurin
Jón Lindholm réðst þó í að glíma við þettí1,'
Honum var ljóst, að möskvastærðin þyrfl1
vera mikil í netinu framanverðu og möskva
stærðin svo sem 32—48 þumlunga (streng°°
möskvi). (Þumlungur = 25,4 mm). Meiri m® .
hún trauðla vera ef nægjanleg mótstaða
að verða í netinu til að halda vörpunm
átt1
op'
inni. Hann ákvað svo að setja upp fj°^
hliða vörpu (líkt og Johnsons botnvörpu11 >
sem Halldór Halldórsson á Reyni setti up^
og hefur notað með ágætum árangri) —"
64 þumlunga möskvum í fremsta belgstý
inu og síðan 32, 16, 8 og 4 tommu möskvUI^g
Þetta auðveldar mjög samsetningu nets
þar sem hlutföllin voru 2:1 og skurðun
2 leggir, 1 síða á belg. Jón athugaði nú hvel11
hann gæti losnað við vængina í hinni
legu fjögra hliða vörpu og valdi þá
veníu
aðferð
158 — Æ GIR