Ægir - 01.01.1982, Síða 38

Vetrarloðnuveiðar Norðmanna í Barentshafi
hófust þann 12. janúar s.l. Hefur loðnukvóti
þeirra á þessari vertíð verið ákveðinn 545.200
tonn, þar af fá hringnótabátarnir að veiða 438.500
tonn, en togararnir 106.700 tonn. Á s.l. haustver-
tíð var úthlutað í Barentshafi rúmlega 410,000
tonnum. Við Jan Mayen höfðu Norðmenn 82.000
tonna loðnukvóta á s.l. sumri, sem þeir tóku og
rúmlega það á mettíma, eða rétt um viku, og varð
afli þeirra á þeim slóðum alls 91,400 tonn.
Norðmenn hafa ákveðið að veiða megi 197.000
tonn af þorski á þessu ári fyrir norðan Stad. Stad
er á 62° 10‘nbr, eða tæpum 30 sjómílum fyrir sunn-
an Álasund og er það gömul hefði að miða við
þetta kennileiti á strandlengunni, en fyrir sunnan
Stad er allur Norðursjórinn og rúmlega það. Af
þessu magni fær togaraflotinn að veiða 60.000
tonn, en segja má að nær öll fiskimið togaranna
séu norðan við Stad. Þorskaflinn skiptist milli
hinna ýmsu togara á eftirfarandi hátt: 40.123 tonn
til þeirra sem eru að ferskfiskveiðum, 6.409 tonn
fyrir saltfiskveiðar, 9.963 tonn handa verksmiðju-
togurum og 3.500 tonn fá togarar sem eru minni en
250 brt. Þetta þýðir að hver verksmiðjutogari fær í
sinn hlut 906 tonn af þorski og hver sá togari sem
veiðir í salt fær 712 tonn. Ekki tókst að sinni að
ganga endanlega frá hvernig skipta ætti þorskafl-
anum á milli þeirra sem veiða í ís. Ákveðið var að
togararnir veiddu minnst 20% af afla sínum eftir
1. september.
Bátaflotanum verður bannað að veiða þorsk í 13
vikur á árinu. Ýsuveiðar verða ótakmarkaðar á
þessu ári, svo og rækjuveiðar í Barentshafi, nema
fram komi nýjar upplýsingar sem færi haldgóð rök
fyrir að á kvóta sé þörf.
Eftirfarandi kafli er úr grein sem birtist í 1.
árgangi ÆGIS, 11. tbl. árið 1906. Er greinin eftir
H.A. Sölling, sem þá var ,,Fiskeriagent“ Dana í
Englandi.
,,Fiskurinn veiddist með botnvörpu dagana frá
5.—7. okt. 1905, og jafnskjótt og fiskurinn kom
inn á þilfarið, skar ég hann upp, slægði og hreins-
aði og þvoði úr saltvatni, og að því búnu vafði ég
hvern fisk fyrir sig í pergamentspappír og lagði
niður í kassa með muldum ís. Auk þess var fiskur-
inn lagður niður eins og eftirfarandi niðurröðun
sýnir til þess hægt væri að sýna mismuninn.
1. flokkur: Slægður fiskur vafinn inn í pappír og
látinn í ís.
2. flokkur: Óslægður fiskur vafinn inn í pappír
og látinn í ís.
3. flokkur: Slægður fiskur óvafinn lagður í ís.
4. flokkur: Óslægður fiskur óvafinn lagður í ís.
Alls voru 147 fiskar innpakkaðir, þar á meðal
þorskur, ísa og koli. Þ. 17. okt. eða 11 dögum eftir
innpökkunina voru kassarnir opnaðir í viðurvist
margra manna, þar á meðal vísindamanna, fiski-
manna og blaðamanna, og gáfust tilraunirnar eins
og hér segir:
1. flokkur: Hinn slægði fiskur sem var innvafinn
í pergamentspappír, reyndist vera alveg eins og
nýr, fastur í sér, lyktarlaus og með sínum eðlilega
roðlit og eins stífur eins og hann var látinn í kass-
ann.
2. flokkur: Hinn óslægði fiskur, sem var innvaf-
inn í pergamentspappír, var ekki laus við að vera
orðinn skemdur um kviðinn, en að öðru leyti alveg
eins og 1. flokks fiskur. Við fisk sem ætti að geyma
nokkra daga mundi þessi aðferð þó reynast einhlít,
þar sem fiskurinn mundi halda sínu útliti þegar
loptið ekki nær að verka á hann, og þeirri festu í
fiskinum sem er nauðsynleg, og sem sýnir að
fiskurinn er eins og nýr.
Fiskur lagður í ísinn bæði eftir því sem sagt er
við 3. og 4. fl. bæði slægður og óslægður var allur
linur, meira og minna skemdur.
26 — ÆGIR