Ægir - 01.11.1985, Qupperneq 11

þessi breyting vel út, Hinsvegar
yar hann óánægður með hversu
l'tlu hún breytti fyrir áhöfn hans.
Ef áhöfnin gæti ráðið meiru um
veiðarnar og aukið samkeppnina
við önnur skip, yrði það til þess
að auka tekjur hennar. Af þeim
sökum væri hann ekki fylgjandi
núverandi stjórnun. í þessu dæmi
koma fram hagsmunaárekstrar,
sem ekki er auðvelt að leysa. Allir
hljóta hinsvegar að vera sammála
um að ein helsta leiðin til að auka
tekjur þjóðarinnar sé að gera
nteira úr því, sem við höfum milli
l^anda. Vissulega er mikilvægt að
skiptingin milli einstakra þjóðfé-
lagshópa sé réttlát en sú barátta
ntáekki koma í vegfyrirframfarir.
Við skulum vera minnug þess að
baráttan um tekjuskiptinguna
hefur í reynd átt mestan þátt í því
að gera íslendinga að skuldugri
Nóð, og í hita leiksins vill það oft
Bleymast að skuldirnar þarf að
borga. Baráttan um skiptingu afl-
ans getur einnig auðveldlega
°r&ið til þess að gera minna úr
Þv' sem býr í auðlindum hafsins
°g gengið svo nærri fiskstofn-
unum að seint verði bætt. Þótt
einstaka skipshafnir og byggða-
lög geti áreiðanlega bætt um fyrir
Ser með auknu frjálsræði í veið-
unum er hætt við að aðrir þurfi að
Sjalda þess, hvort sem það verður
a sama árinu eða síðar.
Fiskveiðistefna, sem tekur ekki
heildarhagsmuni fram yfir sér-
l^agsmuni, framtíðarhagsmuni
i^am yfir stundarávinning, er
stefnuleysi. Stjórnmálamenn,
Sem telja staðbundna hagsmuni
^ega þyngra en heildarhagsmuni
Pjóðarinnar eru að bregðast
skyldu sinni. Það er vissulega
^nikið á þá lagt, að standa gegn
^nargvíslegri kröfugerð og hags-
jyunabaráttu, en sjálfstæði
nverrar þjóðar byggist í reynd á
^ það sé gert. Undanlátssemi
eiðir venjulega til upplausnarog
ringulreiðin sem þá skapast getur
haft alvarlegri afleiði ngar en
menn vilja almennt hugsa til.
Okkur hefur tekist á undan-
förnum árum að skapa bærilega
samstöðu um fiskveiðistefnuna.
Fiskiþing hefur ekki látið sitt eftir
liggja í þeim efnum og ég treysti
því að héðan muni koma mál-
efnalegar niðurstöður eins og áður.
Að undanförnu hafa gæði
framleiðslunnar í sjávarútveg-
inum verið í brennidepli. Það er
ekki að undra þar sem mönnum
hefur á síðari árum orðið æ Ijós-
ara að fiskstofnarnir umhverfis
landið eru takmörkuð auðlind.
Vaxtarbroddur íslensks sjávarút-
vegs til lengri tíma litið hlýtur því
að liggja í að auka verðmæti
aflans. Brýna nauðsyn ber til að
bæta meðferð og gæði hans og
spurningin er því hvaða leiðir eru
vænlegar í þeim efnum. Fisk-
veiðistjórnin stuðlartvímælalaust
að bættri aflameðferð, þar sem
menn geta ekki lengur bætt sér
upp lakari gæði með því að auka
stöðugt afla. Skýrslur Fiskifélags
íslands um gæðaflokkun þorsk-
aflans 1984 sýndu, að 851/2%
fóru í fyrsta gæðaflokk saman-
borið við rúmlega 80% árið áður.
Gæðaflokkun 1985 virðist vera
svipuðog 1984. Þettaeykurverð-
mæti þorskaflans fyrir útveginn
um nálægt 200 milljónir króna á
ári miðað við núgildandi verðlag.
Auðvitað er ekki hægt að full-
yrða, að þessi breyting stafi ein-
göngu af breyttri fiskveiðistjórn,
en hún á hér hlut að máli og
áreiðanlega er hægt að ná enn
meiri árangri.
Þau atriði sem mestu ráða um
meðferð aflans, auk fiskveiði-
stefnunnar, eru án efa verðlagn-
ingarkerfi á ferskum fiski, gæða-
mat við löndun og síðast en ekki
síst þekking og reynsla þeirra sem
við sjávarútveg starfa. Virkasta
leiðin til að bæta aflameðferðina
er án efa að gæði hans ráði meiru
um verð en nú er. í því sambandi
hafa menn horfttil þess hvort rétt
sé eða mögulegt að breyta því
verðkerfi sem nú ríkir og láta
markaðslögmálin ráða meiru um
fiskverð frá degi til dags.
Það er engin tilviljun að fisk-
verð hefur síðasta aldarfjórðung
verið ákveðið hér á landi með
samningum á vettvangi Verðlags-
ráðs eða með eins konar gerðar-
ÆGIR-623