Tímarit lögfræðinga - 01.11.1974, Blaðsíða 39

Dómþing Alþjóðadómstólsins í Friðarhöllinni í Haag 2. ágúst 1972, þegar málflutningur fór fram
um kröfu Sambandslýðveldisins Þýskalands I máli þess gegn (slandi um beiðni um leiðarvísun
um bráðabirgðaúrræði skv. 41. gr. samþykkta dómsiólsins. Dómsforseti var þá Sir M. Zafrulla
Khan frá Pakistan. Til v. við málflytjandann má sjá auð borð, sem talsmönnum íslands voru ætluð.
Þar sem Bretland vísaði til 53. gr. samþykktar dómstólsins, var5 hann að
ganga úr skugga um, hvort krafan væri vel studd rökum bæði um staðreyndir
og lagareglur. Engin ástæða virtist til að efa nákvæmni skjalfestra sönnunar-
gagna um staðreyndirnar, sem dómstóllinn varð að meta til að skera úr um
kröfuna. Þótt harma beri útivist Islands, bar dómstólnum engu að síður, að
því er lagareglurnar snertir, að taka mið af öllum tiltækum þjóðréttarreglum.
Eftir að hafa skoðað réttarstöðu beggja aðila og sýnt sérstaka varkárni með
tilliti til fjarveru varnaraðila, komst dómstóllinn að þeirri niðurstöðu, að hann
hefði undir höndum næg gögn til að kveða upp dóm.
Saga deilunnar. Dómsaga dómstólsins. 19.—48. gr. dómsins.
Dómstóllinn rifjaði upp, að alþingi samþykkti 1948 lög um vísindalega
verndun fiskimiða landgrunnsins, er heimiluðu ríkisstjórninni að friða svæði,
þar sem allar veiðar skyldu háðar íslenskum reglum og eftirliti, að svo
miklu Ieyti sem slík skipan væri í samræmi við milliríkjasamninga. Síðar var
samningi Breta og Dana frá 1901 um alger fiskveiðiréttindi Islands með
ströndum landsins sagt upp frá 1951, nýjar íslenskar reglur lýstu 1958 yfir
12 mílna mörkum, og alþingi ályktaði 1959, ,,að afla beri viðurkenningar á
rétti islands til landgrunnsins alls, svo sem stefnt var að með lögunum frá
165