Árbók Háskóla Íslands - 01.02.1940, Qupperneq 14

12
ur, er leggur ekki um leið stund á að rækta hugarfar sitt
og keppa að því að verSa fullkominn maður, sannur og göf-
ugur. Fegurð og tign í sameiningu eru æðstu einkenni mann-
legrar fullkomnunar. Ekki hin meðfædda, áskapaða fegurð,
sem í sjálfu sér er aðlaðandi, heldur sú, er menn öðlast
við langvarandi þroskun hugarfarsins. Hin meðfædda fegurð
visnar fljótt og hverfur, ef liún fær ekki næringu göfugs
hugarfars, hinsvegar getur það, sem upprunalega er ljótt,
orðið fagurt við langvarandi þroskun sálarlífsins. Þessi
þroskun, þessi breyting, kemur i ljós í öllum sjálfráðum
hreyfingum manna, í málfari, í framkomu hvers einstak-
lings. Engum á að vera Ijúfara en framgjörnum ungum
stúdent að temja sér fagra siði, stilla skap sitt og keppa að
ákveðnu marki. Ég finn því ástæðu til að minna unga stú-
denta á, að drykkjuskapur allur er algert hrot á öllum
fegurðarlögmálum og því fullkomlega ósamhoðinn hverjum
siðuðum manni. Ofdrykkjumenn geta aidrei talizt til sið-
aðra manna. Þeir eru siðlausir aumingjar, er komizt liafa
út af réttri braut og geta aldrei orðið gæfumenn í lífinu.
Það er þvi afarmikils virði fyrir unga stúdenta, að gera sér
ljósan þann voða, er þeim getur stafað af ofnautn áfengra
drykkja. Ég minntist á tign sem annað einkenni mannlegrar
fullkomnunar. Tign er einkenni göfugs liugarfars. Hún er
fólgin í því m. a. að hafa fullkomið vald á sjálfum sér og í
algerðri viðurkenningu siðferðilegra sjónarmiða í lífinu. Eng-
inn hefir orðað þetta betur en þjóðskáldið íslenzka, er kvað:
Trúðu á tvennt í heimi,
tign sem æðsta ber,
guð í alheimsgeimi,
guð í sjálfum þér.
Þessar eru mínar óskir, ungu stúdentar, að þér íhugið
sjálfir í upphafi langs námsferils þau einföldu sannindi,
er ég hefi minnzt á. Þá mun ykkur vel farnast.
Um leið og ég nú afhendi yður háskólaskírteinin, er veitir
yður mikilvæg réttindi, tek ég af yður þau loforð, að þér