Árbók Háskóla Íslands - 01.02.1940, Blaðsíða 69

67
anum til handa, til handa ykkur kennurum, sem eigið nöfn
ykkar tengd við þessa stofnun, til lianda þjóðinni, sem hefir
fært íslenzkri menningu þessa fórn, að þessari stofnun takist
ekki einungis að tendra hið andlega Ijós, lieldur einnig að
tendra hið andlega afl, eins og Jón Sigurðsson ætlaðist til.
Megi liér vaxa upp mörg ungmenni, sem ekki aðeins liafa
mikla þekkingu, iieldur og eru menn, sem vilja, þora og nenna
að nota þessa þekkingu í haráttunni fvrir góðum málefnum.
Án þessa anda yrði þetta fagra, hjarta hús ekki musteri
menningarinnar lieldur kölkuð gröf. Svo má aldrei verða og
mun aldrei verða. — Megi andi Jóns Sigurðssonar lifa í þess-
um skóla til blessunar þjóð vorri og menningu liennar um
ókomnar aldir.
Doktorskjör.
Að ræðu hans lokinni gekk fram forseti heimspekisdeildar,
prófessor Sigurður Nordal, og mælti á þessa leið:
Herra rektor, háttvirta samkoma! Frakkneski rithöfund-
urinn Alfred de Vigny liefir sagt þessi eftirminnilgeu orð:
„Qu’est ce qu’une grande vie? Une pensée de la jeunesse,
réalisée dans l’áge mur.“ „Hvað eru mikil öriög? Að fram-
kvæma hugsjón frá æskuárum á þroskaaldri.“ Æskunni er
tamt að dreyma stóra drauma. Þeir draumar verða lítils
virði, nema unnið sé síðan að því að láta þá rætast. En
hversu fátæklegar geta hins vegar framkvæmdir fullorðins-
áranna ekki orðið, ef menn grúfa sig niður í lífsbaráttu líð-
andi stundar og liafa glevmt öllu því, sem þeir áður höfðu
djarfast ætlað sér og vonað. Það er giftan, bæði í lífi þjóða
og einstaklinga, að þora að reisa skýjaborgir og liafa síðan
dug og trúmennsku til þess að reisa eftirmvnd þeirra sem
jarðfastan veruleika. Fvrir 100 árum var íslenzkur liáskóli
skýjahorg, draumur vors djarfhugaðasta manns. Nú er þessi
stofnun til, að vísu enn á æskuskeiði, en ein af þeim vonum,
sem við hana liefur verið tengd, er í dag orðin að veruleika,
djörf von, sem vel liefur rætzt. Þessi stofnun á eftir að þrosk-
ast, en hún má aldrei eldast. Hér í þessu húsi eiga að búa