Árbók Háskóla Íslands - 01.02.1940, Page 56
54
En eftir fimm lmndruð ár
tók aftur að roða af degi, —
islenzka framfara-öld
Eggert í hillingum sá.
Öld þessi upp er nú risin
úr öskustó liSinna tiða, —
skin liún af framþrá og fremd,
finnur sinn lieiðasta dag.
„Landið er fagurt og frítt
og fannhvítir jöklanna tindar,
himininn lieiður og hlár,
liafið er skínandi hjart,“
og yfir íslandi ljómar
liin eilífa vonanna stjarna,
fögur og heiðbjört og há,
hvetjandi áfram á leið.
II.
Rísi hér af helgum grunni
liárra mennta tigin vé,
og af Mímis björtum brunni
bergt hér oft og mikið sé.
Hér skal rækta, liendi’ og mnnni,
lieimsins aldna vizku-tré, —
hrimlenzk fræði yfir unni
öðrum þjóðum láta í té.
Aðalsmerki manndóms æðsta,
markviss, ólrauð sannleiksþrá,
heini sál að himni hæsla,
hvert sem her um tímans sjá,
greini’ í korni sandsins smæsta,
sólnafjöld, á mannsins brá,
l’urðu hæði’ hins fjærsta og næsta,
fegurð alls, sem heimur á.