Dýraverndarinn - 01.12.1959, Síða 6

hafrarnir á Hóli séu miklu betri en sama góðgæti
í hesthúsinu þínu. Þeir verða víst ekki lengi að
hlaupa þennan spöl.“
„Ég veit það, en samt finnst mér þú ættir nú
að bíða, fara heldur með birtingu í fyrramálið."
„Vertu nú ekki að þessu,“ mælti Jórunn.
„Gunnar fer snemma af stað og verður kominn
fyrir hádegi, og ég vil ekki hann komi að öllu
köldu. Þú veizt nú, að þetta er svo sem ekki í
fyrsta skipti, sem ég ek þennan spotta. Veðrið
er gott, og bráðum er komið glampandi tungl-
skin, svo ég veit ekki, hvað ætti að geta að okkur
orðið. Vertu sæll og blessaður og þakka þér kær-
lega fyrir í þetta sinn. Gleðileg jól.“
„Sæll, og gleðileg jól!“ kölluðu börnin og veif-
uðu Jóhanni bónda. Þau sátu vel búin í sleðan-
um, næstum á kafi í hálmi, og á þau var breiddur
þykkur loðfeldur. Þau voru hress og glöð, rjóð
og hýreyg, hlökkuðu til að geysast í tunglsljósi
yfir hjarnið.
Jórunn lét hvína í svipunni, og hestarnir brugðu
við og þeyttust af stað. Hún þurfti víst ekki að
hafa mikið fyrir að stjórna þeim. Þeir rötuðu
engu síður en hún, og börnin hlógu og skríktu af
ánægju.
Sólin var sigin, en ennþá brá roða á hjarn-
breiðuna.
„Heyrðu, mamma!" kallaði Randíður, sem var
elzt af systkinunum. „Hann Jóhann hefur gleymt
að hleypa honum inn, honum Trygg. Hann kemur
þarna á þanspretti á eftir okkur.“
Móðir hennar leit um öxl. Jú, þama kom hund-
ur í loftköstum á eftir þeim.
„Æ, greyið hann Tryggur," sagði hún. „Við
skulum bíða eftir honum og taka hann upp í sleð-
ann.“
Hún kippti í taumana, en hestarnir voru ekki
á að stanza. Þeir frísuðu, brettu eyrun, sveigðu
makkann og rykktu síðan í taumana. Það var
engu líkara en þeir væru hræddir við eitthvað.
Jórunn ávarpaði þá í gælnum tón, en þeir blésu
og frísuðu, iðuðu sitt á hvað í atktygjunum og
hertu á hlaupunum.
„Nei, sko, mamma!“ kallaði Haraldur. „Þarna
kemur þá annar hundur á hvinandi sprettinum.“
„Já, og fleiri, sýnist mér,“ bætti Randíður við,
„sko, þarna út úr runnunum."
Og litli bróðir, sem ekki var orðinn altalandi,
skríkti af gleði og sagði:
„Jepp, jepp, góu jepp, jepp!“
Jórunn brá við hart og leit á ný um öxl. Já,
reyndar var þetta ekkert bull. Þarna komu hvorki
fleiri né færri en fimm hundar á harðahlaupum .. .
Hundar! Æ, það voru engir hundar. ÍJlfar voru
það! Og nú skildi hún, við hvað hestarnir voru
hræddir. Þeir höfðu haft veður af þessum villi-
dýrum. Enn var upp undir það klukkutíma akstur
heim að Hóli — og áður en hún kæmist alla þá
leið . . . Guð almáttugur mátti náða hana og bless-
uð börnin. Ekki hafði hún neina byssuna. Eina
vopnið hennar var svipan. Og ekki þurfti hún að
slita ólinni á lendum hestanna. Þeir þutu áfram
eins hratt og fæturnir gátu borið þá.
„Reynið þið nú að sitja róleg!“ mælti Jórunn
við börnin, eilítið höst. Svo leysti hún af sér
strókhettuna og sagði við Randíði: „Troddu í
þetta hálmi og hugsaðu þér, að þú ætlir að hafa
það fyrir brúðu, — heldurðu ekki þú getir það?“
Randíður horfði forviða á móður sína. En Jór-
unn leit snöggt um öxl. Nú voru úlfarnir ekki
meir en í hundrað metra fjarlægð.
„Heyrðu mig, Randíður," sagði hún rólega.
„Þegar þessi dýr . . . þe-þessir hundar eru búnir
að ná okkur, þá kastar þú brúðunni til þeirra.
Skilurðu mig?“
„Já, en hettan þín, mamma?“
„Vert þú ekkert að hugsa um hana, — gerðu
bara eins og ég segi þér.“
Nokkrar mínútur liðu. Hestarnir geystust yfir
hjarnið, en úlfarnir drógu óðum á þá. Svona nú!
Þar voru þeir búnir að ná þeim. Sá, sem fyrstur
fór, rak upp ýlfur og stökk í áttina til sleðans.
„Kastaðu þessu!“ hrópaði Jórunn.
Nú voru börnin orðin hrædd. Þessir hundar
voru eitthvað svo tryllingslegir. Haraldur og litli
bróðir voru farnir að gráta. Randiður fleygði troð-
inni hettunni eins langt og hún gat aftur fyrir
sleðann, og úlfarnir stönzuðu. Þeir voru glor-
hungraðir og réðust á böggulinn urrandi og ýlfr-
andi, reyndu að bægja hver öðrum frá þessari
ímynduðu bráð. Þeir tættu hettuna í sundur, og
86
DÝRAVERNDARINN