Dýraverndarinn - 01.12.1959, Qupperneq 16

ég hlátur. Það var auðvitað tóbakskarlinn. Svo
var þá allur minn hetjuskapur búinn. Mér fannst
ég aleinn í mjög vondri veröld, og ég fór að há-
gráta. — En svo heyrði ég rödd móður minnar:
„Svona, elskan mín, vertu ekkert að gráta. Þú
ert karlmaður, mundu það.“ Hún strauk mér um
augun og vangana. „Ertu nokkuð meiddur?“
„Nei,“ svaraði ég. „Það er bara þessi hafur, og
þessi tóbakskarl þarna, sem er að hlæja að mér.“
„Látum nú hafurinn vera,“ sagði mamma.
„Hann er nú bundinn greyið, og þess vegna er
honum vorkunn, en ég skal tala við tóbakskarl-
inn.“ Hún sneri sér síðan að honum, og það var
eins og honum hnykkti við.
„Ert það þú?“ sagði hann vandræðalegur, og
tóbakstaumamir ultu úr báðum munnvikum nið-
ur hökuna á honum.
„Já, það er ég, Gvendur greyið,“ sagði
mamma, „og þessi drengur er sonur minn. Það er
þá sama kvikindisartin í þér eins og þegar prest-
urinn var að búa okkur undir ferminguna. Þegar
við vorum úti að leika okkur, þá varst þú státinn
og hrekkjaðir okkur, telpurnar úr kotunum, en
inni hjá prestinum varstu eins og mús undir f jala-
ketti og vættir einu sinni buxurnar þínar, fjórtán
ára strákurinn, af því þú hafðir ekki manndóm í
þér til að biðja prestinn að lofa þér út.“
Sjómennirnir ráku upp hlátur, allir nema
Gvendur. Hann sneri sér undan, gekk svo glott-
andi að hafrinum, sparkaði framan í hann og
sagði:
„Það var hafurinn, en ekki ég, sem . . .“ Síðan
steinþagnaði hann og labbaði nokkur skref, stanz-
aði fremst frammi á sjávarbakkanum.
Þá sleppti mamma hendinni á mér, vatt sér að
hafrinum og leysti hann, kom því næst til mín
aftur og horfði á hafurinn. Það gerði ég líka —
og eins sjómennirnir. Og hafurinn leit á Gvend,
gekk þvi næst rólega, rétt eins og hann væri að
læðast, í áttina til Gvendar, lyfti sér svo allt í
einu, setti undir sig hausinn og skellti hornum í
botninn á Gvendi, sem baðaði út höndum, rak upp
öskur og steyptist niður í þarabrúkið.
Ósköp hlógu þeir, sjómennirnir. Við mamma
leiddumst upp eftir — og hvorugt okkar hló. En
við hlógum seinna, þegar mamma fór að segja
pabba og systur sinni og manninum hennar frá
Gvendi og hafrinum.
Börn leika sér við ketti og hunda, lömb, kiðlinga, kálfa,
folöld og jafnvel fullorðna hesta. En hugsið ykkur að hafa
að leikfélaga stærsta landdýrið, sem til er. Hún er þó auð-
sjáanlega ekki hrædd, litla stúlkan, sem situr á hausnum
á fílnum, og fíllinn er góður og gælinn og hefur yndi af
leiknum. Hvernig mundi svo leiknum ljúka? Þannig, að
fíllinn vefur rananum utan um telpuna og setur hana niður
eins og hún væri úr brothættasta gleri!
DÝRAVERNDARINN
Útgefandi: Samhand dýraverndunarfélaga íslands. Ritstj.:
Guðmundur Gislason Hagalín, Silfurtúni, Garðahreppi
(Sími 50166. Pósthólf 1342). Afgreiðslu annast Þorgils
Guðmundsson, Hraunteigi 21 (Simi 34344. Pósthólf 993).
Þorgils er að hitta á Fræðslumálaskrifstofunni alla virka
daga frá kl. 9 til 5. Verð blaðsins er kr. 30.00. Gjalddagi
er 1. júlí. Vinnið kappsamlega að útbreiðslu Dýraverndar-
ans. — Prentsmiðja Jóns Helgasonar.
96
DÝRAVERNDARINN