Dýraverndarinn - 15.03.1916, Qupperneq 6

22
DÝRAVERNDARINN
til lengdar. Þeir veröa drepnir lifandi fyr eöa síðar og löngu
fyrir sitt skapadægur.
Ætli 800 punda æki sé ekki nægilegt fyrir hvern meöalhest.
Fróölegt væri að heyra álit keyrslumanna alment um þetta
atriöi.
Þeir hestar, sem veröa einna verst úti hér í bæ, eru þeir, sem
eru undir höndum þeirra manna, er mikiö gera aö því aö flytja
sand upp úr fjörunni hér vestur meö sjónum. Þaö er drápsvinna
segja menn sem það þekkja, og sumir ökumenn gefa sig alls
ekki viö slíku, kalla þaö óhæfuverk, illvinnandi, en aftur eru
það aörir, sem pína hestana sína þar dag eftir dag, gefa þeim
bara drjúg högg og ráöningu í hvert skifti, sem þeir ætla að
stansa meö vagnhlassiö. Mannshöndin er þá fljót sem oftar
til illræöisverkanna. Járnsvipan er þá dregin upp, þótt hún sé
lítið notuð hér á götunum. í slíkum tilfellum er hún nauðsyn-
leg, því hún er talsvert sárari en aörar tegundir svipa, og sér-
staklega þá hylst er til þess aö slá hestinn á hálsinn eöa fæt-
urna. Vegna sársauka drífur hesturinn sig þá áfram i dauðans
ofboöi og af sársauka og kvölum brýst hann upp brekkurnar,
þótt hann aö hinu leytinu sé dasaöur eöa í þann veginn aö
gefast upp.
Tyrkjasvipan, eöa hin illræmda járnsvipa ætti ekki aö sjást
i höndum nokkurs ökumanns. Þaö er í fylsta máta ljótt vopn
og ósamboðið nokkrum hvítum manni að brúka þaö á varnar-
lausum vinnudýrum sínuni og allra helst á þeim vinnudýrum
vorum sem eru oss jafn-þörf og nauðsynleg og hesturinn er.
í vetrarhríðum og vegleysum hefur hesturinn oft sýnt á-
þreifanlega að hann hefur vit meira en margur liyggur; hversu
oft hefur hann ekki tekiö þar viö aö rata sem maðurinn var
frá horfinn, og hversu oft hefur hann ekki bjargað lífi manna
úr beinum lífsháska. Fyrir þaö erum vér í stórri skuld viö
hann, sem svo margt annað. Og meö þaö fyrir augum er það
mjög áríðandi aö viö látum góöa tuggu bíöa í stallinum, þegar
við komum meö hestinn okkar lieim úr langferö, því það er
valt aö reiða sig á þaö æfinlega, „aö þangað vilji klárinn, sem
hann er kvaldastur“. Sönnu nær væri hið gagnstæða.
Þegar maöur lítur nú á það i einni heild, liversu „þarfasti
þjónninn" er oss þarfur og nauðsynlegur, þá getur engan mann
— og dýraverndara ekki heldur — uudrað þaö neitt, þótt manni
veröi tamast að hugsa eöa tala einna mest um hestinn, þar sem