Dýraverndarinn - 15.11.1916, Blaðsíða 7

DÝRAVERNDARINN
87
Allsendis dýralæknislaus hefur þessi þjóS þó eiginlega aldrei
veriiS. Ávalt hafa veriö til i ýmsum sveitum ýmsir nærfærnir
menn og konur, sem hafa getaö hjálpaö x einstökum tilfellum.
Til þeirra hefur veriö leitaö, þvi aö annaö hefur ekki veriö
aö fara, þegar skepnur hafa sýkst, eða slasast. En sakir van-
kunnáttu hafa þessir skottulæknar litiö getaö gert til bóta,
og auðvitað, eins og aörir skottulæknar, oft unniö miklu meira
ógagn en gagn, og bakað skepnunum pínu, langvarandi þján-
ingar, í staö þess að lækna þær eða lina þjáningar þeirra, af því
aö þeir þektu ekki sjúkdómana og kunnu ekki með þá að fara.
Þrátt fyrir það, aö læröum dýralæknum fjölgar litilsháttar,
er hætt viö aö þeirra veröi ekki vitjað nema þegar eitthvaö
mikiö þykir viö liggja. Skiljanlegt er það að vísu, að bóndinn
fari ekki að vitja dýralæknis langar leiöir og með ærnum kostn-
aði, þó aö hann sjái tvísýnu á lífi einhvers gemlingsins. Hafi
hann enga tilfinningu fyrir líðan skepnunnar, er það aöeins
reikningsdæmi fyrir honum, hvort þaö borgar sig
að vitja læknis. Ef honum finst þaö geta borgað sig, gerir
hann þaö; annars ekki. Og að lóga skepnu af því að hún er
sjúk, gera menn í seinustu lög, hversu mikiö sem hún þjáist.
Hafi hún það ekki af, þá nær það ekki lengra.
Erlendis eru skepnur vátrygöar bæði fyrir sjúkdómum og
slysum. Þegar eitthvaö verulegt verður að skepnunni er það
skylda eigandans að vitja læknis. Geri hann það ekki, og skepn-
an deyr, fær hann vátryggingarupphæðina ekki greidda. Þetta
rekur eftir að veita skepnunum læknishjálp undir eins og eitt-
hvað verulegt amar að þeim. Hér á landi eiga skepnurnar elcki
því láni að fagna; þær verða svo oft að líða hörmungar hjálpar-
lausar og loks deyja drottni sínum, ef svo vill verkast.
Óhætt má gera ráð fyrir því að margur vitji dýralæknis,
þegar þess er kostur, og að dýralæknarnir komi þannig að
góöu haldi. En æskilegt gæti verið að þeir kæmu á heimili
bænda oftar en þeir yrðu kallaðir, til að líta eftir heilsu bú-
fjárins og fénaðarhöldunum. Kostnað mundi það hafa allmik-
inn í för með sér, en ekki væri horfandi í hann, ef nokkuð
verulegt væri í aðra hönd, og líkindi eru til þess aö mikið yrði
á því að græða í bættum fénaðarhöldum og betri meðferð bú-
fjárins.
I Danmörku kveður svo mikið að berklaveiki í kúm, að um
30 pct. af þeim, eða freklega það, eru meira eða minna berkla-