Dýraverndarinn - 01.02.1923, Blaðsíða 10

6
DÝRAVERNDARINN
Þessa poka nota þeir fyrir einskonar geymslustaS, þegar þeir
hafa eitthvert sælgæti, sem þeim finst þeir vilja geyma. Pok-
ar þessir eru ekki jafnstórir hjá öllum; stærstir eru þeir hjá
maraköttunum og bavianöpunum og einni tegund til. Aftur
á móti hafa mannaparnir alls ekki þessa poka, og heldur eklci
Vesturheimsaparnir.
Stundum eru 'áparnir nefndir „hinir ferhentu", og kemur þaö
til af því, aö fæturnir eru eins í lögun og hendur, og aö því.
leyti eru þeir' algerlega andstæöir „hinum tvihentu“, þ. e.
mönnunum.
Apar eru aö eölisfari mjög námfúsir, ef svo mætti segja; og
tillmeiging þeirra til þess a‘ð herma eftir, gerir þeirn kleift
aö læra ýniislegt ])aö á skömmum tíma, sem t. d. hundar læra
ekki fyr en seint og síöar meir. Þaö veitist ekki torvelt a'ö
kenna apanum alt mögulegt, en þaö er hætt viö aö hann geri
það ekki eins dyggilega og hundurinn, geti hann á annað borö
gert það.
Sumir náttúrufræðingar vilja halda því fram, að apinn sje
dýra vitrastur, en um þaö geta vitanlega verið skiftar skoð-
anir. Þeir eru góðu minni gæddir og gera auðsjáanlega margt
af yfirlögöu ráði. Þeir hafa gott skyn á því, sem þeirn ei
fyrir bestu, og eru ágætis snillingar í því, að setja á sig sak-
leysissvip og dylja þannig hrekki ]tá og brellur, er þeir haía'
haft í frammi við einhvern, sem varð á vegi þeirra. Þeir eru
snjallir í þyí að forða sjer frá hættum, en takist þeirn þaö
ekki, þá eru þeir ekki lengi að hugsa sig um hvað þeir eigi
aö taka til bragðs.
Þeir hafa marga góða eiginleika til brunns að bera, og má
þar til nefna bæði ást og undirgefni, og komi það fyrir, að
einhver geri þeirn gott, t. d. hjálpi þeim á einhvern hátt, þá
eru þeir fullir af þakklátssemi og velvilja í garö þess manns.
Þó telja megi apana dýra vitrasta, ])á telst það ekki mikill
vandi að leika á þá. Ástríður þeirra verða oft og tíðum liygg-
indum þeirra yfirsterkari, og þegar svo vill til, þá ganga þeir
í hverja gildru sem er, en það er vafamál, hvort þeir geta
talist nokkuð heimskari fyrir það.
Allflestir apar hafast við í skógum, en þó hafast nokkrir