Dýraverndarinn - 01.02.1923, Blaðsíða 12

8
DÝRAVERNDARINN
]jeir nota hana líka á ýmsan annan hátt. Hún er fimta og besta
hönd breiönefjanna. Þeir hanga á henni á trjánum og róla
sjer makindalega fram og aftur, og svo nota þeir hana einnig
til þess a'ö ná í fæöu handa sjer gegnum rifur og sprungur.
En svo nota þeir hana einnig fyrir einskonar hengihvílu þeg-
ar eigandinn þarf aö fá sjer miödegisdúr.
Mannaparnir eru ekki eins fimir aö klifra eins og hinir, en
þaö veröur þó engan veginn sagt aö þeir klifri illa. Þeir
klifra sem sje líkara mönnum en öpum. Göngulagið er í frek-
ara lagi þunglamalegt. Þó geta Marakettirnir hlaupiö svc>
hratt, aö hundar eigi fult í fangi meö aö ná þeim á sprettinum.
Sumar apategundir synda ágætlega, en aörar aftur á móíi
steinsökkva og til þeirrar tegundar tclst Marakötturinn. Dýra-
fræöingurinn A. Brehm sá eitt sinn apa synda yfir ána Níl
og syntu þeir bæöi hratt og örugt.
Þaö er talið vera mjög skemtilegt og eftirtektarvert, aö
athuga fjelagslíf apanna, því aö harla fáir apar I)úa einir sjer.
Þcir halda sig flestir í hópum og hafa ákveöiö svæöi til aö-
seturs og umráöa, þó helst þar, sem þeim þykir liklegt ti!
fanga. En fái þeir ekkert ætilegt upp í sig að láta, þá leggja
þeir í leiöangur. Þegar þeir eru búnir aö finna einhvern staö,
sem þeirn finst að muni vera góöur aösetursstaöur, jafnvel
þótt það sje í landareign einhvers bóndans, þá byrja þeir nit
fyrir alvöru hiö reglulega apalíf, með öllum sínum ærslum
og látum, striði og kífi, sorgum og gleöi, basli og bágindunt.
Elsti og sterkasti apinn gerist nú foringi flokksins eða apa-
höföingi. Þaö veröur engan veginn sagt, aö hann hreppi þessa
tign fyrirhafnarlaust, eöa með öllum greiddum atkvæöum
Síöur en svo. Hann verður fyrst aö heyja blóöugan bardaga
viö alla þá karlapa er vilja höndla hnossið, og venjulegast
ber sá sigur úr bítum, er hefir sterkasta arrnana og lengstu
augntennurnar. Vilji nú ekki einhver apanna sætta sig við
yfirráö foringjans, þá fær hann vel útilátna og ósvikna refs-
ingu þar til hann hefir látiö sjer segjast, en refsingin er vitan-
lega ekkert annað en bit og barsmíð.
Apamáliö er sagt vera talsvert auöugt af mismunandi hljóö
um, þ. e. a. s. að hver api getur gefið frá sjer mörg mismun-
andi hljóð, alt cftir þvi, í hvaöa skapi hann er.