Dýraverndarinn - 01.02.1923, Blaðsíða 15

DÝRAVERNDARINN
11
:svo, aS Moskó var fenginn JtangaS. Allir visstt a'S vísu, aö
atorkan var ekki mikil, en ráSvendnin var talin hou-
um til gildis, og þótti sá kostur svo mikils virSi, aS greyiS
var tekiS, því aS á búinu því voru mörg tækifærin til aS
hnupla sjer bita.
Nú byrjar nýtt og glæsilegt líf fyrir Moskó greyi. Hann
lifir þarna í allsnægtum, og varS líka strykinn og gljáándi,
svo aS orS var á gert, aS þarna væri bærileg vistin.
En þaS þarf sterk bein til aS þola góSa daga. Vesalings
Moskó stóSst ekki freistingarnar; þó aS húsbændurnir gæfu
honum nægtanóg, fcr hann aS nota tækifærin, sem daglega
buSust, til aS stela. Þetta var um stund látiS draslast, í þeirii
von, aS au'SiS yrSi aS hafa gát á hlutunum. En Moskó var
slungnari en húsbændurnir hugSu, og fór sínu fram. Eftir
þriggja ára dvöl í vistinni var hann orSinn of djarftækur,
svo aS tekiS var í hnakkadrambiS á honum og honum kastaS
út. En ekki kunni hann aS skammast sín. Hann snautaSi ekki
hurt lúpulega, meS skottiS milli afturfótanna, heldur hjelt
hann áfram aS gjamma sem áSur, •—■ í sinn hóp; bar sig borg-
inmannlega og smitaSi svo lagsbræSur sína, aS þeir fóru aS
gjamma meS honum, ekki einungis spangóla viS kirkjufundi,
eins og rökkum er títt, heldur jafnvel á öSrum mannfundum. —
Engum gerSu þessir garmar ]ió mein, því enginn tók neitt
tillit til ])ess, þó aS þeir væru aS þessum látum.
Ilndalok Moskós urSu þau. aS hann fanst í mógröf milli
bæja og hrossleggur luindinn í skottiS á honum.
* *
Sýnið vorkunsemi „þarfasta þjóninum“.
Allir lijer á NorSurJandi aS minsta kosti, nnmu kannast
viS, aS þegar kemur fram i ágúst og september, koma stund-
tnn svo svæsin og vond norSan úrfellishret, reglulegar vatns-
krapahríðir, er standa yfir 2—3, jafnvel stundum 4 dægur.
Þá eiga brúkunarhrossin iHa æfi ef þau standa úti. — Þau