Dýraverndarinn - 01.06.1930, Blaðsíða 10

24
DÝRAVERNDARINN
Vormorgun í Laugardal
i. júní 1916.
Nú er bjart um bjarka sal,
bragir dýrir hljóma;
lengi þráSi eg Laugardal
líta í vorsins blóma.
Vonir yngjast .... alt sem kól
aftur ris úr valnum,
þegar blessuð sumar sól
sindrar yfir dalnum.
Fjólur skreyta foldar barm,
fugl aíS hreiSri læSist,
við lindaniS og lamba-jarm
lífiö endurfæöist.
Áhyggjum og ýmsri þröng
ætla eg aS gleyma og týna,
hér viS fugla og fossasöng
finn eg æsku mína.
Þröstur.
úr henni, og svo veröur gamla konan aö taka viS
og mjólka kúna.
Öllum þykir vænt um, ef þeir skilja, hvaS dýrin
eru aS segja þeim, en á hinn bóginn fellur mönn-
um þungt, þegar þeir skilja ekki.hverjudýrinreyna
aS segja þeim frá.
Gamall vinur minn, sæfarinn Frands Willum, hef-
ir sagt mér sögu þá, sem hér fer á eftir: Þegar
hann var í frumskógum Afríku, átti hann einu sinni
leiS um mjóa og krókótta götu. Alt i einu heyrir
hann aö eitthvert stórt dýr kemur í móti honum, —
og þaS reyndist vera hestur. Þegar hann kom, auga
á manninn, stökk hann upp, en nam svo staSar,
eins og hann vildi varna manninum aS fara lengra.
Þó aS hestar sé ekki taldir til hættulegra dýra, þá
var þessi hestur ægilegur ásýndum, gapandi meö
tryldu augnaráSi. Manninum varö svo hverft viö,
aö hann flýtti sér aS hörfa undan og gekk krók á
sig, til þess aS sleppa frá hestinumi. Fáum dögum
síSar átti hann af hendingu leiS um þessa sömu
götu, og gengur þar þá fram á hestinn dauSan.
Hann fer þá aS athuga hann jiánara og sér, aS ól
er fastbímdin unx hálsinn á honum, en hinn endinn
flæktur um trjárót. Vesalings skepnan hafSi þá alls
ekki veriö svo ægileg, sem Frands Willum sýndist,
heldur aS fram komin af þorsta. Og þegar hestur-
inn heyrSi fótatak mannsins, hafSi hann vænt sér
hjálpar af honum. Hann hefir tekiS viSbragS og
stokkiS í móti manninum, sem hann vissi aS gæti
leyst sig og gefiS sér aS drekka. En mannvitiS á
sér takmörk, og menn skilja misjafnlega dýramál.
Þarna bjóst maSurinn viS árás og reyndi aS forSa
sér.
Þegar vinur minn hafSi sagt mér frá þessu, laut
liann áfram og sagöi: Þetta er ein hræSilegasta
minning úr lífi mínu. En aö mér skyldi geta yfirsést
i þessu.
Mjög rnargir menn kunna sögur aS segja af dýr-
um, en engir gera þaS betur en Frands Willum. Eg
spuröi hann, hvernig á því stæSi, aS mönnum þætti
vænt um dýr, og svaraöi hann því svo: „Þau koma
til manna í einvei'unni, þegar öörum hættir til aS
snúa baki viS þeim.“
Hann átti mörg ár heima í SuSur-Afríku í nánd
viS Pretoriu, og bjó einn í bjálkahúsi. Margir
spurSu hann þá, hvorthannværiekkihræddurviSaS
búa einn. En hann kvaS þaS ekki vera og sagSist
hafa vörS um sig. En þaö voru þrír hundar og
fimm kettir, sem sváfu allar nætur á segli, er hann
hafSi strengt yfir hvílu sinni. Dýrin vöknuSu viS
hvers konar háreysti, hundarnir ruku upp geltandi,
en kettirnir hvæstu og blésu, svo aö engum þótti
árennilegt aö ljúka upp húsinu án leyfis.
Ein tíkin hét Return. Hún hafSi leitaS heim aft-
ur um sjötíu mílna veg, gegnum frumskóginn, þegar
Kaffar höfSu stoliS henni. Einu sinni voru tveir
ljónsungar vandir undir hana, og þó aS hún kynni
því illa í fyrstu, lét hún sér þó aS lokum ant um þá.
Stærsti hundurinn hér Wachmann; hann var
svartur aö lit, langhærSur og fallegur, og skal hér
segja sögu af honum, því aS segja má, aö forlög
hans réSi nokkuru um rás stjórnmálanna í lýSríkinu.
Wáchmann var hiS nxiesta rnetfé, sterkur og hug-
rakkur og. beiS aldrei iægra hlut. Þegar húsbóndi
hans átti erindi til Pretoríu, fór Wachnxann æfin-
lega meS honum. En heimahundunum þar varS upp-
sigaS viS Wachmann og réSust oft á hann, en jafn-
an fóru svo leikar, aS þeir urSu aS snáfa sneyptir
og sigraSir af hólmi.
UmiferS er allmikil á götum Pretoríu, og bar því