Dýraverndarinn - 01.11.1973, Side 4

Flekkur
í Skálholti
Það var sumarið 1972, að við vor-
um nokkrir saman í vinnuflokki í
Skálholti og unnum þar við
jarðabætur. Annar vinnuflokkur
vann svo við að byggja Lýðhá-
skólann. Það var því talsvert líf
og fjör á þessum fornfræga stað
þetta sumar og spennan frá ein-
víginu í skákinni, milli Spassky
og Fischer náði einnig þangað
austur. Bóndi staðarins, Björn,
bjó þarna góðu búi; presturinn,
séra Guðmundur, sat prestssetr-
ið og átti allmargt góðra hesta,
og svo bættist í hópinn nýi skóla-
stjórinn með fjölskyldu sína, en
hann heitir Heimir Steinsson.
Þrátt fyrir heldur skúrasamt
sumar áttum við þarna margar
ánægjustundir og það var mjög
gaman að blanda geði við allt
þetta ágætisfólk, sem þá sat
Skálholtsstað. Ekki má heldur
gleyma hinum ferfættu íbúum, en
staðarhundarnir voru í þennan
tíma tveir. Hundurinn prestsins
var gamall og virðtdegur, en nú
var elli kerling farin að þjá hann,
og mjög var hann sjóndapur orð-
inn. Hann hafði sig því Jítt í
frammi þótt hann gengi um garða
dag hvern og hnusaði til veðurs
og mannaferða. Hinn hvuttinn
var ihundur ráðsmannsins og hét
hann Flekkur. Hann er mér
minnisstæður fyrir það, hvað
hann var skýr í kollinum. Hann
virtist skylja mannamál og varð
ég vitni að því, að fyrir hann
voru Jagðar ýmsar þrautir á því
sviði. Það var tiJ dæmis einu
sinni, að við sátum margir saman
niðri í matsalnum í kjaJlaranum,
að ráðsmaðurinn talaði þannig
tiJ FJekks: „Farðu nú Flekkur
minn og lokaðu dyrunum." Jú,
ekki stóð á því, FJekkur hljóp
fram að hurðinni og smeliti
henni í lás. Við, sem horfðum á
þetta höfðum orð á því við
Sveinbjörn ráðsmann, að þetta
mundu ekki allir hundar leika
eftir. Þá skipaði hann Flekk að
opna dyrnar. Hann hljóp til, reis
upp á afturfæturna og reyndi að
opna með því að kippa í hand-
fangið, en þegar það tókst ekki í
fyrstu Jotu, beit Flekkur í hurðar-
handfangið svo að upp lukust
dyrnar.
Nú bauð Sveinbjörn okkur að
koma með sér fram í geymsiuhús,
sem einnig var þarna í kjallaran-
um. Er við komum þangað, sagði
hann við Flekk: „Farðu nú út
með þennan ruslakassa, Flekk-
ur.“ Hundurinn iét ekki segja sér
það tvisvar, en beit þegar í barm-
inn á pappakassanum, bar hann
út og var þar upp nokkrar tröpp-
ur að fara. Við fylgdum eftir, en
Flekkur bar kassann hnarreistur
að sorptunnunum, sem þarna
voru að húsabaki, og lét hann þar
niður fast hjá þeim.
Þegar við vorum að störfum,
lék FJekkur oft ýmsar listir fyrir
okkur. „FJekkur, farðu með þessa
skóflu til Hilmars." FJekkur beit
þá þannig um skaft skóflunnar,
að hún vóg salt í kjafti hans.
Verksvit hafði hann gott, en ekki
ætlaði hann sér alltaf af. T. d.
reyndi hann stundum að færa
okkur svo stórar spýtur eða borð-
við, að kraftar hans hrukku ekki
til, en við brostum að tilburðum
hans, viljan vantaði hann ekki. -
G. H.
4
DÝRAVERNDARINN