Dýraverndarinn - 01.11.1973, Blaðsíða 6

JARPUR
(Kveðið um dráttarhest, er hann var teymdur að heiman
í hinzta sinn, brjóstveikur og veill í fótum).
Nú ertu horfinn jarpi klárinn kæri,
í kvöldsins friði minnast þín ég vil
ef mætti ske, að til þín blærinn bæri
þá beztu kveðju og þökk, sem ég á tif.
1 starfi þjónsins varstu trúr og traustur
án táls var ganga þín í veröld hér.
Þótt værir þú ei vakur, frár né hraustur,
var verk hins liðna dags til sæmdar þér.
Þú undir jafnan vel í heimahögum,
gekkst hýr og ljúfur stritsins grýttu braut.
Á æskuskeiði, sem á efstu dögum
var æðruleysi og ró þitt mesta skraut.
Nú ertu laus við lífsins þunga helsi,
nú leggst ei framar ok á herðar þér.
Nú færðu loksins hvíld og frið og frelsi
og framar engan skugga á veg þinn ber.
Nú strýk ég ei þinn stinna, dökka makka,
nú stríðum við ei lengur saman hér,
en til að mæta þér ég hlýt að hlakka
er helsi þungu verður svipt af mér.
]órunn Ölafsdóttir frá Sörlastöðum.
unginn kom til hans, en þegar
unginn var kominn að hliðinni á
honum og ætlaði sýnilega að
hrifsa sílið sem eftir var, stakk
sá gamli sér aftur og synti áfram.
Reyndi þá unginn að fara eins
að og gekk það nú mun betur en
í fyrra skiptið. Þó komst gump-
urinn ekki í kaf, en það var látið
duga, því að þegar þeir komu úr
kafinu, var unginn að ljúka við
að renna sílinu niður. Eitthvað
gekk það þó seinna en með það
fyrra, enda alimikil máltíð tvö
síli í einu í jafn lítinn fugl. Þegar
þessu var lokið, virtist fullorðni
fuglinn hinn ánægðasti með á-
rangurinn af kennslunni, teygði
sig virðulega upp og sló vængjun-
um nokkrum sinnum. Að því
búnu syntu bæði hjónin með ung-
ann á milli sín út á vatnið, enda
urðu þau þá mín vör þar sem ég
reis upp úr felustað mínum.
Það var ánægður maður, sem
nú hélt til byggða, eftir að hafa
horft á umrædda kennslustund,
sjá einn þátt þess, hvernig nátt-
úran sjálf býr ungviði sitt undir
að heyja sína eigin lífsbaráttu.
Fullorðinn lómur kafar af sundi
eftir lífsbjörg sinni. Því var nauð-
syn að kenna unga litla að kafa
eftir sílunum, en rétta honum þau
ekki fyrirhafnarlaust.
Að endingu má geta þess að
styðsta bein iína til sjávar frá
Dalsvatni er rösklega 7V2 km,
svo að ekki hcfur það verið erf-
iðislaust fyrir lómahjónin að búa
þarna og þurfa að fljúga í það
minnsta 15 km í hverri aðdráttar-
ferð. En margar hafa ferðirnar
orðið, því að á vatninu héldu
þau sig a. m. k. eitthvað fram í
ágúst.
Einar H. Einarsson.
6
Ég rakst á þessa grein í gömlu
hefti af tímaritinu „Náttúru-
fræðingurinn“. Mér finnst hún
skemmtileg og athyglisverð. Hún
er ekki aðeins lýsing á kennslu-
stund lómsins, hún gæti einnig
verið kennslustund fyrir mig og
þig, hvernig við gætum gengið út
einhverja bjarta vornóttina á vit
náttúrunnar, lagst niður á milli
þúfna eins og Einar og horft á
undur náttúrunnar gerast. Ef til
vill gætum við þá öðlazt endur-
minningar, sem entust ævilangt.
G. H.
DÝRAVERNDARINN