Dýraverndarinn - 01.11.1973, Page 22

um flóar að ofan og austan. 1
hann falla ofanverðan Balti,
minni og stærri, Fura og Vigra-
lækur, en að neðan Mararnes-
kelda, austanvert.
Vatnsflóinn er venjulega vaðið
á Staðará, þegar farið er á Mel-
ana eða af. I hann fellur sjó æv-
inlega, og um stórstreymi er sund
í honum landa milli um flæðar.
Það bar því eigi sjaldan við, að
kýrnar yrði að synda í heimleið
að kvöldinu, væri þeirra eigi
vitjað nægilega tímanlega á að-
fallinu. Okkur yngri mönnunum
á Staðastað var óleitt að sjá þessa
sundþraut kúnna og settum lítið
fyrir okkur, þó að við yrðum að
sundríða eftir þeim. - Einstaka
sinnum var það, að kýrnar lögðu
af sjálfsdáðum í sundið. En oft-
ast var nokkurt hik á þeim og þær
lögðu ekki í það sjálfar, fyrr en
þær munu hafa verið úrkula von-
ar um, að þeirra yrði vitjað.
Þegar Huppa var fullvaxta,
tók hún á sig forustuna um sundið
hjá kúnum, og eftir það var sjald-
an skeytt um að vitja þeirra. Að
vísu varð ekki séð, að hún hefði
neinar gætur á aðfallinu, en þeg-
ar henni þótti kominn heimferð-
artími, lagði hún að Vatnsflóan-
um að sunnan og hinkraði við
þangað til allar kýrnar voru
komnar þar í hóp. Þess varð oft
vart, að hún gætti vendilega að
því, hvort vetrungar og kálfar,
sem kúnum fylgdu, væri í hópn-
um. Síðan steypti hún sér á sund
og svam í fararbroddi. En marg-
oft sást, að hún sneri við á sund-
inu og gætti þess, hvað vetrung-
unum og kálfunum liði, væri
þeir aftastir. Það gat því viljað
til, að hún kæmi síðust af sund-
inu.
Árið sem Huppa varð síðbúin
um burðinn og komið var sumri
svo, sem sagt hefur verið, var
hún orðin býsna þungfær, en ekki
var við því búist, að fylling tím-
ans væri þegar að verða hjá
henni. Á var stórstreymi. Vatns-
flóinn var því sund bakka milli
um flæðina. En ekki var að kún-
um hugað. Forustu Huppu var
treyst um heimferðina.
Kvöldið leið, og komið var
fram yfir mjaltatíma. Loks komu
kýrnar - allar nema Huppa.
Þegar Vatnsflóinn þótti reiður,
var hennar vitjað. Þá fannst hún
borin þar á syðra bakkanum.
Kálfurinn var reiddur heim,
og Huppa látin elta. Var kálfur-
inn lagður á hlaðið, skammt frá
hestasteininum. Síðan voru þau,
bæði færð í fjósið, og var kálfur-
inn hjá henni um nóttina.
Snemma næsta morgun var
kálfurinn numinn frá henni og
farið með hann inn í skemmu.
Þar var honum fargað, en allrar
varúðar var gætt, að hún yrði
einskis vör um það, hvað fram
færi.
Þenna dag var hún höfð inni
og vetrungur í næsta bás við
hana, henni til skemmtunar. Varð
ekki annað séð en að hún væri
sæmilega róleg.
Daginn eftir var henni ætlað
að fara með hinum kúnum suður
á Mela. Þegar út úr fjósdyrunum
kom, æddi hún frá kúnum heim
á hlað og staðnæmdist á þeim
bletti, er kálfurinn hafði verið
lagður kvöldið áður, og var þá
eigi lítið skipt um látbragð henn-
ar.
Hún feldi granirnar fast að
grasinu þar, þefaði lengi og mik-
ið og sleikti síðan grasið.
Svo beljaði hún þrotlaust,
undrahátt og átakanlega sárt. Og
það var eins og röddin bæri með
sér titrandi harm, ekkasog og
angistarstunur.
En átakanlegast var að sjá í
augu hennar.
Þau flóðu í tárum.
Við vorum þrjú stödd þarna
hjá henni, fjósamaðurinn, vinnu-
kona ein og ég.
Mér fannst sem þetta mætti
ekki fara fram hjá föður mínum.
Hann yrði að leggja á þau ráð, er
hafa skyldi. Ég fór því inn til
hans og bað hann að koma út.
Ég sá honum varla bregða
meir í annan tima en þenna, er
hann þá leit Huppu.
Hann mælti ekki orð og horfði
nokkura stund á aumingja skepn-
una, sem var í senn grátandi og
stynjandi. Og varla veit ég, hvort
hann viknaði miklu minna en
hún.
Svo benti hann már á að sækja
reiptagl. Við mýldum Huppu og
tosuðum henni á milli okkar inn
í fjós.
Þar var faðir minn yfir henni
nokkurn hluta dags, og móðir
mín með honum.
Huppa var höfð inni um það
bil vikutíma eftir þetta.
Fyrstu dagana, sem hún svo
fór í haga með hinum kúnum, var
þess vendilega gætt, að hún færi
ekki að blettinum þeim hjá hesta-
steininum, sem kálfurinn hafði
verið lagður á og fyllt hafði 'hana
skelfingu harms og trega.
Svo leið fram á haust, og eng-
inn sá nein venjubrigði á Huppu.
Allir litu isvo á, að hún mundi
hafa gleymt hörmum sínum að
fullu.
En það reyndist þó síður en að
svo væri.
Kringum Mikkaelsmessuna
22
DYRAVERNDARINN