Dýraverndarinn - 01.11.1973, Page 29

heim undir túngarð og enn sýnd-
ist sem fyrr, að Sigurði þætti
Wýrra í nánd við dýrin en menn-
tna, því að þótt nú ætti ból í
túmi hans dótturdóttir kisu hinn-
ar gömlu, eða enn þá fjarlægari
afspringur, þá var glöggur og
auðséð munurinn á svip Sigurðar,
ef kisa var þar fyrir þegar hann
kom inn og scttist á rúm sitt,
eða hana vantaði þar.
Nokkuð hætti Sigurði alltaf til
þunglyndis, en aldrei var hann
svo fyrirkallaður, þegar hrossin
voru rekin heim, að hann yrði þá
ekki léttur og kátur og hoppaði
stundum upp og hljóp til þeirra,
eins og þegar hann var drengur.
Hann hafði alla hestana eins og
hann vildi og bar þó aldrei svipu
eða keyri á nokkurn hest. „Við
skiljum hver annan, þó að allir
seum við mállausir,“ sagði hann.
»Hesturinn skilur okkur, ef við
fiefum okkur tíma til að skilja, í
stað þess að berja hann,“ skrifaði
Sigurður líka einhvern tíma með
krítarmola sínum, og aldrei lærði
kann að sitja á sér, ef hann sá
farið ilia með einhverja skepnu,
hver sem átti og er það sagt með
sanni, að þar breyttist mjög til
batnaðar í þeim efnum allur bæj-
arbragur og það eingöngu af
völdum Sigurðar.
Svo sagði Sigurður síðar frá,
að þótt honum félli missárt nokk-
uð að skilja við heimilisfólkið,
þegar hann fór að heiman alfar-
lnn, þá fann hann ekki verulega
t‘f> þegar hann kvaddi neitt nema
köttinn og hestana og vita þá
ekkert, hvernig við þessa góð-
fyndu og gáfuðu vini hans yrði
búið, þegar hans nyti ekki við
lengur.
En fara varð hann þó. Það bar
sv° til, að hann eignaðist dreng
DvRAVERNDARINN
með frændkonu sinni, sem þar
var um tíma og hafði foreldrum
hans gramdist það mjög, svo að
föður hans hafði orðið það á að
slöngva því í Sigurð, að þeir ættu
ekki að eiga börn, sem ekki gætu
séð fyrir þeim. Þessu reiddist Sig-
urður svo, að hann fór í burtu al-
farinn, hvernig sem faðir hans
gekk eftir honum og sárbændi
hann um að vera kyrr.
Sigurður sá fyrir drengnum og
gat ekki annars staðar verið en
þar sem hann var, og svo sagði
liann síðar, að það hefði hann
fundið til mestrar sælu á ævinni,
þegar hann kom inn úr smiðjunni
og honum var sagt, að drengur-
inn hans hefði sagt skýrt
,,Dodda“, sem var gælunafn
stúlkubarns þar á bænum, því að
hann hafði pínst laundrjúgt með
sjálfum sér af þeim kvíða, að
drengurinn kynni að erfa mál-
leysi hans. Nú kveið hann engu.
Sigurður var að smíðum utan
sláttar, en reri oft suður á vetr-
um.
Þegar ég var að læra undir
skóla hér í Reykjavík, var ég
staddur eitt kvöld um vorið inni
á Laugavegi; sá ég þá, hvar mað-
ur gekk einu sinni eða tvisvar
kringum eitt húsið. Ég staldraði
við, og kemur þá maður þessi
til mín, kvakar hann eitthvað,
og fer um leið að tala við mig
á fingramáli.
Ég fyrirvarð mig fyrir það, að
við, sem málið höfum, látum okk-
ur svo nákvæmlega á sama
standa um bágindi þessa vesa-
lings manna, að við tökum ekki
einu sinni á okkur þeim til rauna-
léttis jafnlitla fyrirhöfn og það
er, að læra fingramál. Ég hafði
ekki önnur ráð en að hrista höf-
uðið, en þá gengur maðurinn að
bakdyrahurðinni, tekur upp hjá
sér krítarmola og skrifar á hurð-
ina:
„Húsið er tómt af mönnum.“
Hann hafðist við vestur í
Grjótaþorpi þá daga, sem hann
dvaldist hér í það sinn og kynnt-
umst við þá dálítið. Við komum
hvor til annars á kvöldin og ég
þó oftar til hans, og skrifaði hann
þá fyrir mig á spjald mitt nokkur
meginatriði af því, sem hér hef-
ur verið sagt frá. Orðaði hann
allt furðu rétt og líkast þvi, sem
natinn útlendingur gerir, sem lært
hefur málið af bókum. Ég hænd-
ist að hinni barnalegu einlægni
og hlýlyndi þessa gáfaða og
myndarlega manns og mér fannst
málleysið ekki vera lýti á honum.
Hefði honum sjálfum ekki verið
svo mikil raun að þessari vöntun
sinni og bjargarleysi, mundi ég
tæplega hafa óskað honum máls-
ins. Honum var það gleði og mat
það sem vinsemd, hve eftirleit-
inn ég var með að lesa hjá hon-
um og spyrja hann og segja hon-
um hugsanir mínar um ýms at-
vikin.
Þó þótti honum enn stórum
vænna um dýrin en mennina, og
einkanlega um Stygga-Jarp; hon-
um og dýrunum þakkaði hann að
mestu þá gleði og það lán, sem
á hans leið hafði orðið; Stygga-
Jarp þakkaði hann nám sitt, og
náminu drenginn sinn. Hljóð og
mál gat hann ekki hugsað sér
öðruvísi en högg og þrýsting á
eyrað, og það fannst honum sem
vera mundi ónákvæmt mjög í
samanburði við sjónina, og hann
var sannfærður um, að við gerð-
um okkur of mikið far um, að
sjá með eyrunum, en beittum
augunum of lítið. 1 augunum
mætti sjá allt eins og það væri,
29