Dýraverndarinn - 01.11.1973, Blaðsíða 30

en eyrun væru svikul eða svikin.
Dýrin töluðu með augunum,
sagði hann, og á það mætti alltaf
reiða sig; þau dyldu ekkert og
ásk þeirra fylgdi ekkert, sem
hugsað væri að baki, því væri
langt um hægara að kynnast þeim
til fulls, langtum hægra að unna
þeim af heilum hug.
„Menn skyldu reyna að skoða
meira inn í hugann hver á öðr-
um,“ skrifaði hann, og ég hef oft
séð það síðan, hve fljótt augu
manna leggja í rauninni á flótta,
eins og þau treysti sér illa til að
fela, ef á herðir.
„Vinátta þeirra er líka langt
um endngarbetri," skrifaði hann;
„þegar ág kem heim, fagnar fólk-
ið mér vel og er glatt og hlýtt, en
það er búið eftir einn dag; dýr-
unum þykir jafnvænt um að sjá
mig allt sumarið."
Ég fylgdi honum inn að ám,
þegar hann fór; það var á sunnu-
dagsmorgni í sólskini; þá var
ekki brú á ánum. Hann fór úr
sokkunum og óð út í, og ég stóð
eftir. Hann leit ekki við þegar
hann kom upp úr hinum megin,
„og ekki var til mikils að kalla,“
sagði fólkið. Þar skildi með okk-
ur; hann fór heim til vina sinna,
sem þótti jafnvænt um að sjá
hann allt sumarið. Við sáumst
ekki síðan.

Iteykvíkingar, gleymiS ekki
juglunum yklcar d Tjörninni.
IJ<’ir eru eign ykkar allra og
]>iS beriS dbyrgS d aS ]>eim
KSi vel.
30
DYRAVERNDARINN