Dýraverndarinn - 01.12.1977, Blaðsíða 10

Skrauta
Kæri Dýraverndari/
Mig langar til að biðja Dýra-
verndarann að birla þessa minn-
ingn um Skrautu — einnig langar
mig að minnast Kóngsa.
MINNINGIN UM SKRAUTU
Hér á bænum var einu sinni kýr
sem hét Skrauta. Hún var rauð með
hvíta skrautu og stjörnu í enni. Ég
hélt mikið upp á hana því mér
fannst hún bæði vitur og góð.
Það kom stundum fyrir að kún-
um var leyft að vera utan túns, en
þá áttu þær það til að rása heim að
næsta bæ, en það var heldur illa
Iiðið hér heima.
Þær löbbuðu ævinlega eftir
gömlum troðning sem þær höfðu
lagt sjálfar þarna. Skrautu langaði
aldrei með þeim þarna út eftir og
kom jafnvel fyrir að hún ruddist
fram fyrir hinar kýrnar þegar þær
voru lagðar af stað eftir troðningn-
um. Þegar hún var komin fram fyr-
ir þær tók hún sér stöðu þvert yfir
götuna og stóð fyrir þeim. Ef kýrn-
ar ætluðu sér samt sem áður fram
hjá henni þá hnoðaði hún í þær
ansi harkalega. Og þarna stóð hún
þangað til þær gáfust upp og sneru
við. Oftar var það þó að hún stóð
eftir ásamt Hjálmu systurdóttur
sinni, en Hjálma kærði sig heldur
ekki um að fara út eftir með hin-
um kúnum.
Kostir Skrautu voru fleiri, t. d.
fór hún aldrei af básnum, þegar
verið var að setja út kýrnar, fyrr en
hún var búin að skíta í flórinn
því hún vissi sem var að hún átti
ekki að skíta á tröðina. Það þýddi
ekkert að hotta á hana eða reyna
að ýta henni af stað fyrr. Þótt hún
færi ævinlega seinust út var hún
alltaf í forystu þegar út var kom-
ið enda virtust kýrnar vera orðnar
vanar því að láta hana vera fyrsta
og töldu það sem sjálfsagðan hlut,
a. m. k. eldri kýrnar, en þær yngri
voru ekki eins hrifnar af þessari
sífelldu forystu hennar.
Stundum þegar maður kallaði á
kýrnar leit Skrauta upp, arkaði af
stað með hinar kýrnar á eftir sér
en aldrei fór nein af stað á undan
henni.
Margar kvígur voru látnar lifa
undan Skrautu og urðu þær allar
ágætis kýr. Einnig voru látnir lifa
bolakálfar, en það var ekki nógu
heppilegt þótt þetta væru ágætis
skepnur, því þá urðu nautin og
kýrnar heldur mikið skyld.
Skrautu var fargað haustið 1975
og var hún þá orðin 16 ára gömul.
HEIMAGANGURINN KÓNGSI
Þegar ég fer að hugsa til allra
heimalninganna sem ég man eft-
ir, er mér efst í huga lambakóngur,
sem kallaður var Kóngsi. Hann
varð heimalningur af því að hann
fannst ný fæddur í fjárhúsunum
með hausinn fastan í rifu sem var
milli garðans og grindar sem skildi
í sundur nokkrar lambær og ó-
bornu ærnar. Hann hafði troðið
hausnum þarna af einhverjum
klaufaskap og setið svo fastur. Þeg-
ar búið var að losa hann var farið
með hann til mömmu sinnar en
hún var þá búin að afrækja hann
með öllu. Hún stangaði hann meira
að segja svo fast að það marðist
smá flyksa úr eyranu á honum. Það
var farið með hann heim og þar
var honum komið fyrir í kassa og
síðan var kassinn settur við ofn því
hrússi litli var farinn að hríðskjálfa.
Daginn eftir var hann alveg orð-
inn galsperrtur. Það var ekki að
tala um að húka ofaní kassa, held-
ur vildi hann skoða þessa skrýtnu
tilveru. Honum var leyft að skoða
ganginn og hlaupa, þegar hann var
búinn að því stoppaði hann og piss
aði stóran poll á gólfið.
Hann dafnaði ágætlega um sum-
arið (1975) og var orðinn svo
merkilegur með sig að hann gat
ekki verið með hinum heimalning-
unum sem voru tveir. Því var hann
nærri alltaf einsamall.
Um haustið tímdi enginn að
láta hann fara í sláturhúsið, svo
hann var bara látinn lifa. Þó var
þessi hrútskekill langt frá því að
vera vel byggður var hann svo
óvenjulegur andlega að öllum þótti
gaman að honum. Það var hægt að
gefa honum nærti hvað sem var,
ég prófaði t. d. að gefa honum
franskbrauð, rúgbrauð og heil-
hveitibrauð, brjóstsykur og kleinur
og át hann það af bestu lyst og
10
DÝRAVERNDARINN