Heimir : söngmálablað - 01.01.1937, Qupperneq 18

12
Jón ísleifsson
E RI N D I
F L ö T T Á 2 5. A F M Æ L I „Þ R A S T A “
I H A F N A R F 1 R Ð I, 1 9. F E 13 R. 1 9 3 7.
EFTIR JÓN ÍSLEIFSSON.
Það mun óliætt að fullyrða, að sú list, sem skipar önd-
vcgissess listanna muni vera hljómlistin. Hún er hafin
yfir allt. Faðmur hljómlistarinnar er víður sem veröldín,
yztu fjarlægðarpunktar hennar eru allt frá hlaðri og
bumhuslætli villimannsins til liinna voldugu sýmfóníu-
verka stór-tónskáldanna, og á öllu þessu viða sviði hljóm-
listarinnar er kjarna að finna. Smástefið siðleysingjans
getur orðið að voldugu orkester-tónverki i höndum stærri
tónskáldanna. Þrátt fyrir þann einfalda búning og fá-
ljreytni i tónlist á meðal liinna siðlausustu ])jóða er þar
þó tengd við tröilaukin trú á mátt og krafl tónanna; þeir
hafa þá skoðun, að hávaðinn, — bumbuslátturinn og
blaðrið — verndi allt það, sem gott er, gegn veraldar-
innar verstu verum og geti einnig gert sjúka heilbrigða.
— Fyrr á öldum, þá er galdra- og hjátrú ríkti á mcðal
almennings og gjörninga þurfti að gera, voru þeir taldir
mun hæfari til galdranna, sem volduga höfðu röddina,
kraftur og máttur raddarinnar gat auðveldlega ráðið ár-
angrinum. Þekking hinna hjátrúarfullu miðaldarmanna
og svo aflur liinna mennmgar- og siðlausustu var á sviði
ldjómlistarinnar að þcssu leyti rétl, að máttur tónanna
Það væri mikils virði, að kór ætli góðar hljómplötur
3neð þeim lögum, sem hann ætlar að æfa. Það er mjög
gagnlegt fyrir söngmennina að geta þannig kynnsl lög-
unum vel sungnum, áður en þeir sjálfir fara að spreyta
sig á þeim.
Baldur Andrésson, þýddi lauslega.