Heimir : söngmálablað - 01.01.1937, Qupperneq 33

Edward Grieg
27
honum, að sig langa'ði til að verða lónskáld. Eftir þetta
samtal við foreldrana, kom hann lil drengsins og sagði
við hann: „Þú átt að fara til Leipzig, og verða tón-
skáld.“ Grieg var þá 15 ára gamall. Honura fanst ekk-
ert i heiminum eins sjálfsagt og þetta.
Leijjzig! Hábörg rómantiskrar tónlistar. Borg Schu-
manns og Mendelsohns. Frægur tónlistarbær um marg-
ar aldir. Borg Baclis og fæðingarborg Richard Wag-
ners. Grieg skundaði þangað, fullur af tilhlökkun, til
þess að stunda nám við konunglega tónlistaskólann i
horginni. Hann sá sjálfan sig í anda að loknu námi
eins og nokkurskonar töframann, sem allir undruðust.
Hann varð fyrir vonbrigðum fyrst i stað. Borgin þótti
honum þunglamaleg, göturnar þröngar, fullar af ókunn-
ugu fólki, og kaldir liúsveggirnir gnæfðu við himininn.
Þetta var ólíkt átthögunum. Hann kvaldist af heim-
þrá. Þarna var hann kominn, 15 ára drengur, í ókunn-
ugt land og innan um ókunnugt fólk. Hann fór upp
á herbergið sitt og grét timunum saman, þangað til
liann var sóttur i matinn. Húsbóndinn reyndi að hugga
hann: „Sehen Sie, mein lieber Herr Grieg, das ist ja
dieselbe Sonne, dersell)e Mond, derselbe liehe Gott wie
hei Ihnen zu Hause!“ En hvorki sólin, tunglið eða „der
liebe Gott“ gat lmggað hann. En brátl vann hann hug
á heimþránni og tónlistanámið tók hann allan.
Fyrslu kennarar hans voru ekki að hans skapi. En
siðar varð Moritz Hauptmann kennari hans í liljóm-
fræði og Ignaz Moscheles kennari hans í píanóspili.
Þetta voru menn eftir hans höfði. Sá siðarnefndi var
einhver frægasti píanóleikari sinna tima. Þegar Grieg
kom i tímana til hans og hafði spilað nokkra takta í
laginu, sem hann átli að skila, þá ýtti stundum Mos-
„tekniska“ leyndardóma, jafnframt þvi sem liann dáð-
cheles honum gætilega úr sætinu og sagði „Nun liören
Sie, wic icli das mache“. Þá la'rði Grieg af honum marga