Heimir : söngmálablað - 01.01.1937, Qupperneq 35

Echvard Grieg 29
Hann gjörðist samverkamaðnr Mendelsohns og vinur
og síðar eftirmaður hans við Gewandhaushljómsveitina
i Leipzig, og var hann þá um tíma einn af atkvæða-
mestu tónlistamönnum álfunnar. En þegar ófriðurinn
milli Danmerkur og Þýzkalands brauzt úl árið 1818,
hvarf hann aftur heim lil Kaupmannaliafnar. En Gade
hafði keypt frægðina og framan í útlandinu dýru verði,
því liin nánu kynni hans af þýzkri rómantík og for-
kólfum þeirrar stefnu, sérstaklega þó Mendclsohn, varð
til þess, að hann smám saman glataði að mestu séreðli
sínu sem norrænt tónskáld, en Mendelsohnskur róm-
antismi rann honum i merg og l)lóð að sama skapi.
— Grieg varð l)ráll ljóst, að hin norræna músik Gades
var undir sterkum þýzkum álirifum. Og nú vaknaði sú
spurning i huga hans, hvorl liann sjálfur ætti að fylgja
stefnunni á þessum grundvelli eða ekki, — verða „skan-
dinaviskur“. Hann þekkti lög, sem stóðu lijarta hans
nær en öll önnur lög. Það voru norsku þjóðlögin. Vin-
ir hans, Ole Bull og Halfdan Iíjerulf, höfðu ausið úr
norska þjóðlagaauðinum og eru lögin þeirra dýrar perl-
ur, eins og „Sunnudagur selstúlkunnar“ eftir Ola Bvdl
og „Nykurinn“ o. fl. eftir Kjerull'. En þetla voru smá-
lög, næstum þjóðlög. En var liægl að reisa máttuga
og viðfeðma list á þjóðlögunum norsku? Grieg laldi
það fráleitt. Hann liafði enga trú á að það mætti takast.
Norsk tónlist.
En þá vildi það til kvöld eitt, að skáldkonan norska
Magdalena Thoresen liitti Grieg í Tivoli, og var ung-
ur maður i för með henni. Maðurinn var Rikard Nord-
raak, höfundur norska þjóðsöngsins „Ja, vi elsker dette
landet“ („Heyrið morgunsöng á sænum“). Þegar Nord-
raak liafði verið kynntur Grieg, sagði hann þessi allt
annað en látlausu orð: „Nei! Þá hittumst við hérna
loksins bæði mikilmennin!“ Þeir voru háðir um tví-
tugt og hvorugur enn orðinn frægur, og virðast þvi þessi