Heimir : söngmálablað - 01.01.1937, Qupperneq 36

30 Baldur Andrésson
stollu orð Nordraaks næsta brosleg. — Þeir urðu sam-
ferða lieim lil Nordraaks um kvöldið, og setlist Nord-
raak við píanóið og spilaði iög eftir sig við kvæðin i
sveitasögum Björnsons („Árni“, „Sigrún á Sunnuhvoli41
og „Kátur piltur“). Lögin voru í anda norsku þjóðlag-
auna. Grieg var mjög hrifinn. Lögin liöfðu mikil áhrif
á liann, einmitt vegna þess, að tónninn í þeim var norsk-
ur. Nordraak sannfærði Grieg um, að hægt væri að
skapa þjóðlega norska tónlist, og hann talaði kjark í
hann og sagði honum, að norskt tónskáld ætti auðvit-
að að vera þjóðlegt í lögum sínum. Annars slægi það
eintóm vindhögg.
Nordraak var hrifinn af öllu því, sem var norskt.
Við öðru vildi haun ekki líta. Hann var ofurhugi, áliug-
inn eldheitur og sjálfstraustið óbilandi. Og liann vissi
Iivað liann vildi. Hann lireif Grieg með eldmóði sínum.
Þeir söktu sér saman niður í norskar hókmenntir, sögu
þjóðarinnar, þjóðkvæðin og þjóðlögin, og mátu það
ávalt mest, sem var nor.slct i þeim. Nú liafði Grieg fund-
sið sjálfan sig. Og nú samdi liann livert verkið öðru
lætra. Hin tignarlega píanósónata í e-moll og fiðlu-
sónatan í f-dúr urðu til á augnahliki. Vini sinum Nord-
raak tileinkaði hann „Humoreske“ (Op. 6), rammnorska
og byggða á stökkdansi frá Þrændalögum. Nordraak
varð mjög hrifinn af laginu og sagði við Gxáeg: „Það
er alveg eins og eg hefði samið það sjálfur!“
Um Grieg má segja það sama og sagt var um landa
lians Lindeman. Það var eitthvað á þessa leið: „Hann
leiðir drottninguna út úr berginu — þjóðlagið — hina
fögru brúði. Hún er þess verð, að skrýðast pelli og
purpura“. Nordraak er það að þakka, að Grieg fékk
áræði til þess að leiða brúðina fram í því skarti, sem
hann gaf henni.
Grieg fór þannig að, að hann tók norsku þjóðlögin,
slípaði þau eins og gimstein, og grevpti í dýra umgjörð,