Nýtt land - 01.01.1936, Síða 11

N Ý T T L A N D
9
ur en svo sómi að lausaleikskrökkum.
En að þetta hafi svo verið nokkuð
írekar skýrt ... Ja, livað finnst þeim
liklegt, sem hafa reynsluna? . .. Svo
kann það nú að hafa komið eitlhvað
við liana Hóla-Jónu, þó liún væri gróf-
gerð um sig og varla að sjá nema
hálfkláruð frá skaparans hendi, þeg-
ar verið var alstaðar að þýfga hana
um föður hans Sigga lilla, eins og hún
hefði stolið drengnum og það þyrfti
endilega að koma lionum til skila.
Hver veit. IJún var ekki málug, liún
Jóna. Það liöfðu þær rekið sig á,
frúrnar, sem liöfðu hana í vinnu. Það
gat verið ergilegt og nxeira en það, að
fá ekkerl upp úr lienni um neitt, sem
fyrir hennar skilningarvit har seint
um kvöld og snemma um morgna í
liúsum, en það liafði líka sina kosli
að liafa liana i kringum sig, i minnsta
lagi stundum — manneskju, sem stóð
kannski á verði, þó það aldrei væri
nefnt við liana einu orði — í staðinn
fyrir það, sem allur fjöldinn er eins
vís lil að standa á hleri, þó liins sé
jafnvel óskað svona undir rós.
II.
Eins og ég er búinn að segja ykkur
frá, gekk Hóla-Jóna hæði í vask og
reitavinnu. Og hún var í Verlcalýðs-
félaginu. En það hafði hún ekki geng-
ið í af sjálfsdáðum. Hvað átti hún að
gera með að fara i það? Hún hafði
nóga vinnu, og það sat nú kannski
eklci á henni að standa í illdeilum —
og síst við það fólk, sem veitli henni
alla vinnuna. En þetta pakk i Verka-
lýðsfélaginu var allt al' í einhverjum
illindum við betri menn bæjarins og
hlýddi livorki guðs né rnanna lögum.
Hún ansaði þeim ekki einu sinni, sem
voru að orða svoleiðis félagsskap við
hana, og þá fyrst ofbauð lienni nú
alveg, þegar verkstjórinn liennar,
hann Eyjólfur Sveinsson, sem hún átti
það næst guði að þakka, að liún hafði
getað séð fyrir þessum hörnum sinum,
kom til hennar og sagði lienni, að nú
væri ekki um annað að gera fyrir
hana, ef hún vildi lialda vinnunni, en
að ganga í Verkalýðsfélagið.
Hún rak upp á liann augun, rétt eins
og liún Gunna litla, þegar hún var sem
mest hissa. Og hún sagði ekki eitt orð.
Hún hað ekki íyrir sér — og hún blót-
aði ekki, enda gerði hún það nú
sj aldan.
— Já, sagði Eyjólfur. — Þeir eru
nú ekki merkilegri, þessir sjeffar
liérna, en það, að þeir haí'a látið krata-
djöflana lcúga sig til að lofa, að Verka-
lýðsfélagspakkið gangi fyrir vinnu. Og
nú eru forsprakkarnir að djöflast í
mér með að láta ykkur fara, sem ekki
eruð í félaginu! Annars segjast þeir
stoppa alla vinnu á mánudaginn.
Nú rétti Hóla-Jóna úr sér og kast-
aði lil höfðinu:
— Það þarf hara að setja sýslu-
manninn á þá!
— Tja. Það er von þú segir það . ..
En heldurðu kannski að hann þori að
gera nokkuð, eins og stjórnin er þá
líka fyrir sunnan? En það er það sem
þyrfti — og meira til. Það þyrfti að
hafa það eins og i Þýskalandi og
Italiu. Það þyrfti að gefa þeinx eina
sivala i ennið, þessunx andskotum!
Það kom eins og hálfgert hilc á hana
Hóla-Jónu. Hún þekkti svo litið til i
Þýzkalandi og ítalíu — og hafði ver-
ið vanin á það heima, að snúa sér
undan, þegar kindur voru skornar.
Svo sagði hún þá: