Nýtt land - 01.01.1936, Síða 16

14
N f T T L A N D
það streymdu tár niður á kjólinn.
Svona liafði aldrei verið grátið í híbýl-
um Hóla-Jónu. En nú hafði líka dreng-
urinn sá arna allt í einu eignast móð-
ur — og var þá nokkuð undarlegt, þó
liann gæti ekki harkað af sér? ....
Þegar Gunna litla kom inn, sátu þau
og horfðu hvort á annað, móðir og
sonur. Það var svo rólegt og hljótt í
stofukrilinu. Og allt í einu rétti hún
Hóla-Jóna út höndina og sagði með
mjúkri, en hikandi röddu, sem auð-
heyrt var, að hún var óvön að hrúka;
það var nærri þvi eins og hún liefði
tekið hana upp úr handraðanum á
rauða kistlinum, sem hún móðir henn-
ar hafði gefið henni með sér að heim-
an:
— Komdu hérna, barnið mitt!
Og hún Gunna litla Viggósdóttir, sem
alltaf var svo iiissa á öllum sköpuð-
um hlutum, bæði í bók og utan bók-
ar, það var eins og hún hefði bara
verið hissa á því, að hún móðir hénn-
ar skyldi ekki hafa sagt þetta fvr
því nú þaut hún strax inn gólfið og
flaug upp i fangið á henni.
.Tá, það var eins og Guja sagði:
Það var heldur tildragehi þennan
dag!
V.
Hóla-.Tóna fór i vaskið á venjulegum
tíma morguninn eftir. IJún hafði í
mörg ár vaskað hjá ólafi .Tónssyni.
Hún hafði bara verið lánuð frúnni i
hreingerninguna i gær. Ilún gekk að
vanda dálitið álút og hengdi handlecg
ina niður með hliðunum. Þetta var
klukkan tæplega sjö, og það voru ekki
aðrir á ferli en þeir, sem voru að flýta
sér í vinnn. Það gaf sig enginn á tal
við Jónu — og hún tók ekkert eftir
því, að þeir, sem hún mætti, veittu
henni óvenjumikla athygli.
Hún var ekki alveg komin að vösku-
húsinu, þegar blessaður verkstjórinn
hennar kom á móti henni með mikl-
um handleggjaslætti og kallaði, Iiátt
og hranalega til hennar:
— Hypjaðu j)ig lieim! Þú hefir ekk-
ert hingað að gera!
.Tóna snarstansaði. Það voru nokkr-
ir faðmar milli hennar og verkstjór-
ans. Hún sagði ekki neitt, en stóð bara
jiarna á reitnum i sínum vöskugalla
— eins og liaglega gerð fuglahræða.
Verkstjórinn stanzaði lika, og hann
sló út hægri hendinni:
— Já, þú þarft ekkert að gæta að
því. Það er fullkomin alvara, kerli niín
.... Eftir hverjum andskotanum ertu
að biða, ha? Ætlarðu kannski að ráð-
ast á mig? En þá skaltu fá að vila,
hvar Davið keypti ölið! Þig langar
máski til jiess, ha? Það sat helst á þér,
eftir allar þær vinnustundir, sem ])ú
ert búin að hafa hér. Tvi! Og Eyjólf-
ur verkstjóri spýtti. Svo römm varð
honuni i munni hans andstyggð á þess-
um kvenmanni.
Og hún Jóna leit afar undarlega og
eins og viðutan niður i grjótið á reitn-
um, sem var salthrimað hér og þar.
Svo sneri hún sér við með einstakri
hægð og gekk af stað. Það var engu
likara, en að hún gengi i dvala. Hún
rétt þokaðist áfram, og það var eins
og fæturnir flæktust öðru hvoru hvor
fvrir öðrum. Og hún hallaði eitthvað
svo ankannalcga undirflatt. Hún sýnd-
ist ekki taka eftir neinu, enda rak hún
sig á Ijósastaur, þegar niður í bæinn
kom.
Hún kveikti upp, þegar hún kom
heim. Svo fór hún að færa ýmislegt til